
بتاریخ ۸ ثور ۱۳۷۸ «جمعیت انقلابی زنان افغانستان» تظاهراتی را جهت محكوم نمودن تجاوز جنایتكاران بنیادگرا به كشور ما در اسلامآباد براه انداخت كه در آن حدود ۴۰۰ زن و طفل افغان مقیم پاكستان شركت جسته بودند.
تظاهركنندگان اولاً مقابل دفتر مركزی سازمان ملل تحصنی داشتند كه طی آن یكتن از فعالان «راوا» اعلامیه تظاهرات را به مقامات سازمان ملل تسلیم نمود.
بعد از یكساعت تمامی تظاهركنندگان به پشاور مور (نشترماركیت) منطقهای در اسلامآباد كه هموطنان مهاجر ما عمدتاً در آنجابسرمیبرند،آمدند. درین بخش نیز برنامه مظاهره بصورت كامل عملی شد كه عبارت بود از سخنرانی، سرودهایی توسطگروپ سرودمكاتب «راوا» و شعاردادنهای دستجمعی. یكی از فعالان «راوا» طی سخنرانیای كه مورد استقبال مردمی كه دور تظاهركنندگان جمع شده بودند قرار گرفت، اظهار داشت:
«هموطنان داغدیده، هفت سال از روزی میگذرد كه خاینان جنایتپیشه بنیادگرابركشورماتمزدهیماتجاوز كردند، خانههایشان را به تاراج برده و از داروندار گرفته تا عفت و آبرو هیچ كدامی را به مردم بیگناهمانگذاشتند. بخصوص زنان رنجور كشورما از اولین قربانیان این سگجنگیهای وحشیانهی خاینان جهادی و طالبی بشمار میروند.
به نظر ما تا طناب محاكمهای بینالمللی بر گردن این خاینان انداخته نشده فقط نصف كار انجام گرفته است. به هر حال افشاگری های داکتر بشردوست قدم مهمی در دریدن ماسک این فرومایگان به شمار می آید.
امروز كه گروه دیگری بنام طالبان بر مردم ماتمزدهی ما نازل شده، به شیوههای دیگر میخواهد مردمان فقیر و درماندهی ما را زیر توهین و تحقیرهای رذیلانه و شلاقزدن، سنگسار و... بگیرند.
اما باید همه بدانیم كه این شبهای تیره را ناگزیر سحری در راهست؛ مردم ما نباید ناامید شوند، همه چیز را برباد رفته فكر نكنند؛ تاریخ و نیاكان خویش را بیاد بیاوریم؛ سنن پرافتخار مبارزهی آنان را در مقابل ظلم و استبداد به یاد داشته باشیم؛ بالاخره به یاد بیاوریم كه مردم ما چگونه با دستان خالی قهرمانانه برضد تجاوزكاران روسی و نوكران شان جنگیدند و حالا هم میتوانند خاینان جهادی و طالبی را در مبارزهای متحدانه نابود و به سزای اعمال شان برسانند.»
مظاهره كه ساعت ۱۱ شروع شده بود، ساعت ٣٠ :۱ به پایان رسید.
تظاهرات مذكور انعكاس چشمگیری در مطبوعات پاكستان و رسانههای خبری جهان داشت و مصاحبههای اعضای «راوا» با بخشهای فارسی و پشتوی بیبیسی نیز انعكاس یافت.