«ادیر» آوازخوان انقلابی الجزایری که نام اصلی‌اش «حامد شیریت» می‌باشد در ۱۹۴۹ در یکی از قریه‌های شمال الجزایز به نام «ایت لسین» در یک خانواده دهقان به دنیا آمد. «ادیر» که به زبان محلی آن منطقه یعنی «بربری» صحبت می‌کند، تحصیلاتش را در رشته زمین‌شناسی به پایان رسانید. او همیشه نفرت و انزجارش را از عرب‌های متجاوز که می‌خواستند فرهنگ «بربری» را در الجزایر از بین ببرند، بیان داشته و در یکی از آهنگهایش آنان را ملخ خطاب کرده است.
«ادیر» که به خاطر صدایش و تک‌نوازی گیتار در سرتاسر جهان مشهور می‌باشد، همیشه کوشیده در آهنگهایش فرهنگ «بربری» را انعکاس دهد و به همین خاطر سفیر این فرهنگ شناخته می‌شود. اولین البومش به نام «پدر جانم» در سال ۱۹۷۶ به نشر رسید و یکی از آهنگهایش در این البوم به عین نام شهرت جهانی یافت و تا به حال به هفت زبان دیگر ترجمه و خوانده شده است. در البوم دومش، «برای کودکان مان» او از مشکلات اطفال در جهان و بخصوص در الجزایر حرف می‌زند. «ادیر» تا به حال هشت البوم نشر کرده است و تمام سروده‌هایش دارای مضمون سیاسی می‌باشند. در یکی از آهنگهایش که برای زندانیان سیاسی آزادیخواه خوانده است، از واژگونی استثمارگران حرف می‌زند و می‌افزاید که زمان، زمان مبارزه است و نه مذاکره و سازش:
او که در الجزایر با مایه‌ی دفاع از سکیولاریزم و دموکراسی آواز می‌خواند بنابر فشار بنیادگرایان فاشیست الجزایر، دیگر نتوانست به زندگی در آنجا ادامه دهد و ناگزیر به فرانسه رفت. ولی در فرانسه هم از مبارزه به خاطر استقرار سکیولاریزم و دموکراسی در الجزایر باز ننشست. او در ۲۲ جون ۱۹۹۵ با خالد خواننده دیگر الجزایری کنسرتی داد با عنوان آزادی و دموکراسی برای الجزایر و سازمانی را به نام «الجزایر زندگی من» بنیاد گذاردند. همچنان در ۱۹۹۸ در کنسرت دیگری اشتراک کرد به یادبود مرگ «ماتوب لونیس» آوازخوان سکیولر الجزایری که توسط بنیادگرایان اسلامی آن کشور به قتل رسیده بود.
«ادیر» در ۲۰۰۷ البوم «رنگ‌های فرانسه» را عرضه کرده حاوی خواندن‌هایی با سایر هنرمندان به زبان بربری و فرانسوی و مضمون تمام آهنگ‌های این البوم نیز سیاسی و بیانگر دردها و بی‌عدالتی در جامعه است. این البوم درباره‌ی مشکلات مهاجرین در فرانسه است. او در مصاحبه‌ای در مورد البوم «رنگ‌های فرانسه» چنین می‌گوید: «مهمترین آهنگ این البوم، آهنگ "نامه به دخترم" است. در این آهنگ پدر مسلمانی که خرافات و رواج‌ها را کنار گذاشته به دخترش نامه می‌نویسد و از سکیولاریزم در جامعه حرف می‌زند».
«ادیر» معتقد است که هنرش نه تنها باید بازتاب دهنده‌ی رنج‌ها باشد بلکه نقشی در تغییر آن نیز ایفا کند.
