ژان‌برتو حین اعطای جایزه به مادر زمری
به تاریخ ۱۵ اپریل سال جاری ژان‌برتو رئیس امور افغانستان در سفارت فرانسه، جایزه حقوق‌بشر پارلمان فرانسه را از طرف كمسیون مشورتی حقوق بشر آن كشور ضمن محفلی در اقامتگاهش به اشتراك سفیر و سایر اعضای سفارت در اسلام‌آباد، تعدادی از خبرنگاران، عده‌ای از اعضا و دوستان و چند مادر داغدیده‌ی ما به "راوا" اعطا كرد. این اولین باریست كه غرب به یك سازمان دموكراتیك در افغانستان توجه مبذول می‌دارد.
به نمایندگی از «راوا» مادرِ زمری، یكی از مادران سوگوار كه هشت فرزندش توسط باند گلبدین اختطاف و ترور شده‌اند جایزه را دریافت كرد. وی با چشمان پر اشك گفت: «به مردم و پارلمان فرانسه احساسات قلبی‌ام را ابراز میدارم، امیدوارم كه فرانسه گلبدین و برادران جهادیش را به مثابه قاتلان مردم ما تحت تعقیب قرار دهد. اگر چه این جایزه به "راوا" داده می‌شود اما دریافت جایزه زمانی خوشایند خواهد بود كه قاتلان فرزندانم و قصابان مردم‌ام به میز محاكمه كشانده شوند. تمام آنانیكه توسط بنیادگرایان جانی كشته شده اند، فرزندانم اند.»
ژان‌برتو طی سخنانی گفت: «جایزه‌ای كه به شما داده شد از اهمیت زیادی برخوردار است. این جایزه از طرف كمیته حقوق‌بشر كه شامل شخصیت‌های بسیار مهم می باشد اعطا شده است. "راوا" این جایزه را بخاطر فعالیت‌های ارزنده‌اش بدست آورد. كار "راوا" از اهمیت ویژه‌ای برخودار است. زنان در افغانستان از حق تحصیل محروم اند. طی ۲۰ سال اخیر ما شاهد جنگ‌های خوفناك در افغانستان بوده ایم كه در اثر آن تعلیم و تربیه بخصوص ضربه شدیدی خورده است. اهمیت زنان در پرورش نسل آینده برای همه روشن و قابل تمجید است. به همین دلیل است كه "راوا" این جایزه را دریافت می‌دارد....»
سفیر فرانسه در پاكستان در حال صحبت با عضو «راوا»
بعداً یكی از فعالان «راوا» در صحبتش ابراز داشت: «این فرصت مغتنمی است كه "راوا" فریاد پر درد و آه ملیون‌ها زن افغان را كه اسیر وحشیانه‌ترین رژیم در عصر حاضر اند به گوش دنیا برساند ـرژیمی كه از نظر جسمی و بخصوص روحی زنان میهن بلا دیده ما را چنان ضرباتی زده كه در گذشته‌های دور و حتی در زمان اشغال شوروی و نوكران پرچمی و خلقی آن نظیر ندارد. در بسیاری كشورها حقوق بشر و در قدم اول حقوق زنان به میزان‌های مختلف زیر پا می‌شود، اما در افغانستان ویران ما حقوق بشر و حقوق‌زنان اصلاً مطرح نیست. آنچه زنان افغانستان طی این ۸ سال اخیر تجربه كرده اند به یقین در تاریخ ظلم و استبداد سایر كشورها بی‌مثال است.
بعضاً جوایز جهانی زیر نام حقوق بشر و دموكراسی به جواسیس مشهور خاد و زنانی كه هیچ دركی از درد و اندوه زنان ما نداشته و بااحزاب جهادی و طالبان از راه سازش و كرنش پیش می‌روند داده شده‌اند.
(. . .)
مصایب و آلام مردم ما چنان عمیق اند كه چنین جوایزی نمی‌تواند آنها را التیام بخشد.
بنیادگرایان قرون‌وسطایی و زن ستیز، حقوق بشر و ارزش‌های دموكراتیك را محصولات غرب خوانده و آنها را در تناقض با رسوم و فرهنگ افغانستان می‌بینند.
آیا تعلق گرفتن این جایزه به "راوا" كه ۲۰ سال است در راه دموكراسی و آزادی و حقوق‌بشر می رزمد، می‌تواند نشانه‌ی آن تلقی شود كه فرانسه اولین كشوری در جهان خواهد بود كه صدایش را به دفاع از آزادی و دموكراسی در افغانستان بلا دیده‌ی ما بلند نماید؟ قلباً آرزو می‌كنیم چنین باشد. این اساسی‌ترین خواست كلیه زنان و مردان بی‌چیز اما آزادیخواه افغانستان محسوب می شود.»
