شاعران و نویسندگان سازشکار وطنی که خود را همچون پشک به پای رژیم ایران، سیاف، خلیلی، ربانی، قانونی و خیانت‌پیشگان دیگر می‌‌مالند و از اکت‌های تهوع‌آور «پست مدرنیستی» هم غافل نیستند، بیشتر از آن وقیح اند که از این گونه سیلی خوردن‌ها چرت شان خراب شود. با این هم دیدن فاصله زمین و آسمانی بین نویسندگان و شاعران عافیت جو، تسلیم طلب و مرتجع کشور با یک شاعر متعهد و میهنپرست و مترقی فلسطینی جالب است.
محمود درویش در گفتگویی به «لوموند» اظهار می‌دارد:
«سوال: آیا شعر و ادبیات فلسطین بیش از حد متاثر از مبارزه جویی نیست؟
پاسخ: چطور می‌توان در وادی پست مدرنیزم تفرج کرد و از جهانی شدن دم زد در حالی که ما را در وضعی قرار داده اند که ناچار به دفاع از زادگاه خود در برابر استعمارگر باشیم یعنی به دفاع از هویت و حتی موجودیت خود در جایی که متولد شده ایم. من می‌خواستم در شماره‌ی آینده فصلنامه (کرمل) چیزی حدود ۲۰ قطعه از سروده‌های تازه‌ام را چاپ کنم. آخر چطور می‌توانم متونی را که از عشق سرشار است، از شکوه و نسیم عطرآگین جلیله نشئت می‌گیرند غلط‌گیری کنم و به چاپ بسپارم در حالی که هم زمان در خیابان‌های شهرم خون جاریست.
فرهنگ و ادب فلسطین را نمی‌شود فارغ از سیاست طرح کرد. زیرا سیاست، فرهنگ ما را زیر مهمیز خود دارد.»
ولی در افغانستان که دژخیمان بنیادگرا سوار بر خر جنایتکاری‌ها و بی‌ناموسی‌ها و هرگونه تبهکاری و خیانت دیگر که به تصور آید مستی می‌کنند، مسئله اصلی «فرهنگیان» خاین و تسلیم‌طلب وطنی ما را جر و بحث‌های بی‌پایان روی شعر و ادب «ناب» و «غیر سیاسی»، تعظیم مقابل رژیم خونبار ایران و «جامعه بین المللی» و تولید داستان، نشریه، و اخیراً موزیک «پست مدرنیستی»(١) تشکیل می‌دهد.
۱- داکتر یعنی همان «دکتر» سمیع حامد از پر مدعاترین و افاده فروش‌ترین شاعران البومی با همکاری وجیهه و فرید رستگار به نام «تیری راری» به بازار کشیده که به قول خودش «مولفه‌های پست مدرنیستی» را در خود دارد!
