طبق خبری («نیوز»، ۶ اكتبر ۱۹۹۸)، چندین نفر از «وزرا»ی برهانالدین ربانی تقاضای پناهندگی به كشورهای غربی را كرده اند.
صدیقچكری به آسترالیا رفته است. شمسالدین باعث به اصطلاح سكرتر اول سفارت افغانستان در اسلامآباد از طریق مالیزیا به زیلاند نو رسید. عبدالقادرعلم نماینده ربانی در پاكستان و مسئول دفتر جمعیت اسلامی در پشاور كه برای شركت در مجلس افغانها به بن (آلمان) رفته بود، دوباره برنگشته بلكه هالند رفت و از آن كشور تقاضای پناهندگی كرد. داكتر رسول طالب، نماینده حزب وحدت كریم خلیلی در پشاور با هشتصدهزار دالر خود را به امریكا رساند. سه تن دیگر از «دپیلمات»های دوران ربانی نیز تقاضای پناهندگی به غرب را داده اند: نورالهدی سفیرربانی درامارت متحدهعربی كه فعلاً وارد كالیفرنیا شده است، محمداحمد «جنرال قونسل» در جده فعلاً در سیدنی بسر میبرد و عبدالاحد تاراشی كه سكرتر اول سفارت افغانستان در كویت بود اكنون مقیم آلمان است.تمامی اینخاینان جنایتكار از عاقبت خود خبر بودند كه اگر زمانی به دست مردم ما گرفتار آیند یا حتی گیر برادران طالبی شان بیفتند، با آنان چگونه و منحیث كی رفتار خواهد شد. اینست كه همه با پول های كلانی كه زده بودند (۸۰۰ هزار دالری را كه خاین رسول طالب بالا رفته، كمترین مقدار است) روز شماری میكردند كه به كشورهای غربی بروند تا اگر در سرویسهای جاسوسی امریكا، انگلستان وغیره كار و تضمین نیافتند، همچون سایر جنایتكاران جنگی، با دالرهای زدگی، زندگی تجملی و پر عشرتی را بدور از چشم مردم ما در سرزمینهای مختلف ادامه دهند.
به یقیین آن زمان هم رسیدنی است كه بشنویم «استاد» و باقیمانده اعضای «كابینه» و «دیپلمات»هایش و نیز «طلبهكرام» در كشورهای غربی سوراخ بپالند.