در گزارشی منتشره‌ی «موسسه اسناد جنگ و صلح» (۶ اپریل ۲۰۰۶) به قلم وحیداله امانی در كابل، حقایق جالبی از «برادر قیادی» و «صدراعظم» جنایت‌سالاران قانونی، سیاف، ربانی، خلیلی، دوستم وغیره انعكاس یافته كه در اینجا به درج ترجمه خلاصه‌ای از آن اكتفا می‌كنیم.
رهبران فعلی حزب مدعی اند كه از گلبدین موسس حزب كه امریكا او را به مثابه یك تروریست تحت تعقیب در لیست اش دارد، بریده اند. لیكن بسیاری تحلیل‌گران سیاسی در اصلاح‌طلب شدن حزب شك دارند.
سیدرحمان واحدیار از اعضای گروه پارلمانی در كابل گفت كه «سیاست‌های حكمتیار مواضع شخصی وی اند. او از حزب اسلامی نمایندگی نمی‌كند. ما تمام روابط با وی را قطع كرده‌ایم» او از خالدفاروقی به عنوان رهبر جدید حزب نام برد. او اظهار داشت كه فعلا ۳۴ عضو حزب در پارلمان حضور دارند و اگر حزب مجاز می بود پیشتر راجستر می شد موفقیتش بیشتر از این می توانست باشد.
ادامه‌ی: سی و چهارعضو حزب جنایتكار و خاین گلبدین در پارلمان
حساب‌های بانكی طالبان بسته می‌شود
و حساب‌های بانكی جنایت‌سالاران بازتر!
اعلام شد كه پلیس بین‌المللی حساب‌های بانكی شماری از بازرگانان و شركت‌های تجاری افغانستان را به اتهام همكاری با طالبان مسدود كرده است. مقدار دارایی‌های انتقال یافته به بانك‌های خارجی به ملیون‌ها دالر می‌رسد. به گفته مقامات مذكور قسمت عمده این پول به مردم افغانستان تعلق دارد و در این ارتباط تنها از عبدالباری یك تاجر افغان نام گرفته شده است.
ادامه‌ی: چند مطلب مختصر
هفته گذشته (۲۳ اپریل ۲۰۰۵) خبر دردناک سنگسار آمنه در ایالت بدخشان افغانستان دررسانه ها منتشر شد. سنگسار یک زن در کشوری که نجات زنان از دست طالبان، بهترین بهانه برای زیر و رو کردن خاکش با بمب و موشک بود؟!
البته «مقامات دولتی» در کابل اظهار تاسف کردند. اما اگر به خبر توجه کنیم می بینیم چنین آمده است: «یک شاهد عینی به خبرنگار خبرگزاری رویتر گفت که این زن به توسط نمایندگان مقامات دولتی و شوهرش از خانه پدر و مادرش به زور بیرون کشانده شده و در پی آن سنگسار شده است.» این یکی«مقامات دولتی»، حاکم بر ایالات یعنی استان ها هستند، متحدان آن یکی «مقامات دولتی» که حاکم بر کابل اند.
ادامه‌ی: سنگسار آمنه و «سیاست واقعبینانه»
وقتی بوی هر دولت ارتجاعی و ضد مردمی و متكی بر جنایت سالاران، بالا شد و مردم را به ستوه درآورد، ایجاد مسئله‌ای با این و آن كشور خارجی را بهترین راه جلوگیری از عصیان توده ها و واژگون شدن بیخ و بنیاد خودش می پندارد. صرفنظر از آنكه امریكا جهت فرار از بن بست مهلكش در عراق، به ایجاد مسئله‌ی ایران نیاز دارد، برای رژیم جنایت پیشه ی ایران، بالا گرفتن تشنج با امریكا و اسرائیل تلایی ترین فرصت است برای سركوب وحشیانه تر جنبش آزادیخواهانه‌ی مردم و برون رفت از بحران داخلی.
ادامه‌ی: جنگ با پاكستان در سپاه قانونی، سیاف، خلیلی و سایر جنایت سالاران؟
پس از خوابیدن سر و صدای گوشخراش انتخابات كه سرانجام به ایجاد پارلمانی با حضور سرجنایتكاران سیاف، ربانی، قانونی، گلابزوی، راكتی، علومی، رنجبر و اكثریت مردان و زنان موید آنان انجامید، بازی كابینه و كسب رای اعتماد از پارلمان آغاز شد. این نمایش آنقدر كثیف و مبتذل و آزاردهنده است كه حتی مضحكه های رای اعتمادگیری كابینه های دوران ظاهرشاه هم در برابر آن رنگ می بازد.
همه چیز توسط "بالا جای" از قبل فیصله شده است. آقای حامدكرزی فكر می كند به این حقیقت تنها او، كابینه و تعدادی از اعضای پارلمان واقف اند. در حالیكه نمایش چنان ساده و كودكانه شروع شده و پیش رفت كه اغلب مردم ما نیز به ساختگی بودن و تنظیم آن در واشنگتن شكی به خود راه نمی دهند.
ادامه‌ی: خر همان خر پالانش تغییر كرد
پشت جلد این شماره «پیام زن»
نیپال بین چین و هند واقع و مثل افغانستان كوهستانی و محاط به خشكه است. مساحت آن كوچكتر ولی مثل افغانستان جمعیتی حدود ۲۵ ملیون و مثل افغانستان بیش از %۷۰ بیسواد و مثل افغانستان دارای كمترین درآمد سرانه در جهان می باشد. مردم این كشور كه همانند افغانستان قرنهاست زیر سلطه ی رژیم های سلطنتی فاسد و ضد مردمی رنج می كشند و نتوانستند با اتكا به سال ها مبارزه پارلمانی تغییری در حیات پر درد خود ببینند، در ۱۹۹۶ تحت رهبری حزب كمونیست مائویستی نیپال به مبارزه مسلحانه روی آوردند. در دهسال اخیر مناطق متعددی تحت كنترول این حزب درآمده است. ستمكاری و وابستگی و عیش مشتی اعضای سلطنت و كارمندان عالیرتبه دولتی و در مقابل فقر و به جان آمدن توده ها هفت حزب مترقی به شمول حزب مائویستی را برانگیخت تا با هم متحد شده و در راس خیزش ملیون ها تن از مردم نیپال در شهرها و دهات قرار گیرند كه بی اعتنا به اعلان حكومت نظامی در میدان ها و خیابان ها برآمده فریاد نابودی رژیم را سر دهند. مردم كه علت اصلی تمام عقب ماندگی ها و تیره بختی های خود را در وجود نظام سلطنتی می بینند، سرنگونی آن و ایجاد جمهوری دموكراتیك را در راس شعارهای شان دارند. شاهِ هراسان كه مثل هر حاكم جبار و خاین نمی خواهد به میل خود از مقامش بگذرد، گویی صدای انقلاب را نشنیده باشد، گفت كه حاضر است هر فردی را كه هفت حزب برگزینند به عنوان صدراعظم قبول كند! اما توده ها او را تمسخر كرده و گفته اند كه جز به رفتن او و سلطنتش به هیچ چیزی راضی نیستند. او اخیراً باز هم عقب نشسته و اعلام داشت كه پارلمان را (پارلمانی را كه خود منحل نموده بود) احیا می كند. این موضوع موجب شده است تا برخی از احزاب و گروه هایی از مردم به پیروزی تا همین حد اكتفا كنند. اما حزب كمونیست مائویست طالب سرنگونی بدون چون و چرای شاه و نظام فئودالی، پوسیده و غدارش بوده و از خطر سازشكاری هشدار می دهد.
ادامه‌ی: توفان مردم نیپال برای فیصله نهایی با خاینان
پاسخـی به نوشتـه‌ی «راوا، اپوزیسیـونی نه چنـدان نیرومنـد» در هفتـه‌نامـه‌ی «چـای داغ»
بارنت‌رابین رئیس مركز پژوهش‌های استراتژیك پوهنتون نیویارك و كارشناس امور افغانستان گفت كه
«اقتصاد افغانستان، اقتصاد معتاد به مواد مخدر است.»
(«بی‌بی‌سی فارسی»، ۵ دسامبر ۲۰۰۵)
ولی واقعیت اینست كه با هجوم و تسلط بنیادگرایان و سپس نیروهای خارجی، نه صرفاً اقتصاد كه همه چیز این كشور مافیایی شده است.
ادامه‌ی: توفان ارتجاع در پیاله‌ى «چاى داغ»
درجواب به مقاله «معجزه افغانستان» خانم دیان تبلیوس
منتشرشده در«سیاتل تایمز»٤ اکتبر ٢٠٠٥
به قلم محموده شکیبا از «جمعیت انقلابی زنان افغانستان» ۲۵ اکتوبر ۲۰۰۵
چند روز پیش، خانم تبلیوس از كابل به امریكا برگشت. من این نوشته را از درون كشور لگدمال شده ام در جواب به مقاله زشت او می نویسم. به مثابه عضو «جمعیت انقلابی زنان افغانستان» (جازا)، اجباراً در بسیاری از ولایات برای دیدار هر چه بیشتر با مردم در رابطه با انتخابات، بوده ام. تبلیوس می تواند در خانه لوكس خود، از انتخابات مسخره و نفرت انگیز، «معجزه افغانستان» بسازد. در حالی كه من از درون ملتی فریاد می زنم كه در جهنم تروریست های طالبی و «ائتلاف شمال» و همدستان «غرب زده»، آن می سوزد. تبلیوس و دیگر ناظران انتخابات با جلیقه های ضد گلوله و محافظ، تحت نظر سربازان امریكا و سربازان دست نشاندگان افغانی، قرار داشتند. شاید به او در مورد «گسترش نرم نرمك دموكراسی»، «رفاه» و «امنیت كامل» در كشور ما كه در دست ماجراجویان جنگی و نوكران با و یا بدون جیره و مواجب قدرت های خارجی، قرار دارد، صحبت كرده باشند. از سوی دیگر وقتی او توسط دولت امریكا كه كرزی و «ائتلاف شمال» را وارد صحنه كرده، انتخاب شد، جای تعجبی باقی نماند كه او واقعیت ها را آن طور كه هستند بیان نكند. یكی از جملات تعجب برانگیز او چنین است: «مردم افغانستان، امریكاییان را به مثابه آزادكنندگان به حساب می آورند.»
ادامه‌ی: «معجزه» یا تمسخر افغانستان؟
من افتخـار آن را داشتـم كه به تاریخ ۱۸ سپتـامبـر بـه نماینــدگی از «جمعیـت انقـلابـی زنــان افغـانستـان» (راوا) بنابر دعوت شورای منطقوی نیوپلیموت (New Plymouth) رهسپار زیلاند جدید (New Zealand) شوم از معدود كشورهایی كه «راوا» هنوز در آنجا پا نگذاشته بود. من تصور عمومی ساده‌ای از زیلاند جدید داشتم، از پیشرفته‌ترین و زیباترین كشورهای جهان كه با سیاست صلح دوستانه‌اش تقریباً هیچگاه درگیر بازی‌های ریاكارانه و خشونت جهانی نبوده است. خوانده بودم كه طبیعتاً مردم آن نیز فوق‌العاده با فرهنگ، صلحدوست و بشردوست می‌باشند اما هنگامی كه در اولین ساعات ورود به آكلند (Auckland) از نزدیك با این مردم آشنا شدم دریافتم كه بیشتر از آنچه در ذهن داشتم، با فرهنگ، گرم و صمیمی اند. با اعضا و سایر دوستان در شهرهای آكلند، نیوپلیموت و ولنگتن خود را واقعاً بین اعضای «راوا» یا نزدیكترین دوستان و اقاربم حس می‌كردم.
ادامه‌ی: داكتر نجیب اله لفرایی: بنیادگرایی در پوشش اكادمیك
اسناد منتشره در شماره پیشتر روشن می‌ساخت که کاظم کاظمی، ابوطالب مظفری، یعقوبی و دیگر طلبه های شعرگو در خدمت رژیم ایران اند که خطر شان اگر زیادتر از وزیران و والیان و سفیران و سایر مقام های بالا که برای امریکا، بعضی کشورهای غربی، پاکستان، ترکیه، هند، روسیه و... جاسوسی می کنند بیشتر نباشد هرگز کمتر نیست.
ادامه‌ی: فاضل سانچارکی، صدیقه بلخی، اشراق حسینی، آمنه افضلی و... مزدبگیران ایران
