
به تاریخ ۵ و ۶ نوامبر، دومین کنفرانس جهانی زنان به ابتکار جمعی از سازمانهای کورد موسوم به «شبکه زنان آیندهساز» (Network Women Weaving the Future) در انستیتیوت تخنیکی برلین برگزار گردید. این کنفرانس تحت عنوان «انقلاب ما: آزادی زندگی» با حضور ۱۲۰۰ زن به نمایندگی از ۴۱ کشور روی ضرورت مبارزه مشترک و همبستگی سرتاسری زنان تاکید ورزید.
کنفرانس با نمایش نمادین همبستگی و حمایت زنان از همدیگر آغاز گشته و سپس گزارش تصویری اولین کنفرانس در فرانکفورت نمایش داده شد. ملکه یاشار، سخنگوی روابط خارجی جنبش زنان کورد در اروپا (TJK-E)، در سخنرانی افتتاحیه ابراز داشت که از ایران تا ارجنتاین شورشهای بیسابقهای به رهبری زنان علیه نظام مردسالار و امپریالیزم جریان دارد و افزود:
«ما خود تصمیم میگیریم که چگونه آینده خویش را رقم زنیم. ما، به چنین مبارزهای جهت فروپاشی نظام حاکم نیاز داریم، به همین دلیل زمان آن رسیده است تا نیرو و انرژی خود را در یک نکته متمرکز کرده و وارد عمل شویم.»

مریم راوی به نمایندگی از «جمعیت انقلابی زنان افغانستان» (راوا) در این کنفرانس سخنرانی کرد که بیشتر بر شکلگیری بنیادگرایی اسلامی در افغانستان و حمایت غرب از این نیروهای مرتجع تمرکز داشت. وی در آغاز سخناناش گفت:
«...من از افغانستان میآیم، از سرزمینی تحت سلطه جانیترین گروه فاشیستی مذهبی و جاهل؛ کشور ما در چنگال این وحشیان قرونوسطایی است که در ددمنشی و بربریت نظیرشان را در هیچ گوشهی دنیا نمیتوان یافت...»
نمایندهی «راوا» به شرح وضعیت جاری افغانستان تحت تسلط طالبان پرداخت و نقش امریکا و ناتو و زد و بندهای خاینانه قدرتهای امپریالیستی را با اجیران طالب شان افشا نمود، همچنان یادآور شد که خاینان بنیادگرا و جنایتپیشه در چهار دهه اخیر و بخصوص در بیست سال اشغال با حمایت مستقیم سیآیای، آیاسآی و دولتهای ایران، ترکیه و قطر تقویت گردیدند و مردم افغانستان مخصوصا زنان را به بند کشیدند.
او در بخشی از صحبتهای خود گفت:
«دولتهای غربی جهت تامین منافع استراتیژیک خود، حاضر به هر معامله ننگین با طالبان و جهادیهای شناعتپیشه اند. حمایت فرانسه از احمد مسعود و ʺجبهه ملی مقاومتʺ، تبلیغ و تشهیر زنان سازشکار و وطنفروش چون فوزیه کوفی، شکریه بارکزی، حبیبه سرابی، شهرزاد اکبر، ناهید فرید وغیره، خواست تشکیل دولت ʺهمهشمولʺ و محدود کردن ʺمشکلʺ با طالبان تنها در مسدود ماندن مکاتب دختران و غیره، همه مثالهایی از سیاستهای بنیاگراپرستانه غرب است...
...ما با آگاهی از وضعیت وخیم و جانفرسا، راهی جز مبارزه قاطع و پیگیر علیه امپریالیزم و عمال مرتجع و بنیادگرایش نمیبینیم....»
مریم با استفاده از فرصت بازهم از همرزمان کورد بخاطر اهدای جایزه سکینه جانسز به «راوا» در سال جاری اظهار امتنان نموده و گفت این تبارز همبستگی و حمایت، فوقالعاده با ارزش است. همچنان با اشاره به خیزشهای زنان ایران اظهار داشت که این قیام برای ما الهامبخش بوده و از ایستادگی مردم ایران در برابر رژیم آدمکش جمهوری اسلامی قاطعانه حمایت مینماییم. وی تاکید کرد که همبستگی و همکاری عملی نیروهای مترقی، دموکرات و انقلابی منطقه در مقطع فعلی بیش از هر زمانی حیاتیست تا زنان وسیعتر برای تحقق عدالت اجتماعی، دموکراسی سیکولر و صلح بسیج گردند. وی سخنانش را چنین به پایان رسانید:
«بلی! زنان مصمم اند که میتوانند آینده را رقم زنند؛ زنان ثابت نمودهاند که تاریخ انقلاب این عصر را خواهند نوشت؛ و زنان فریاد زن، زندگی و آزادی را در سرتاسر جهان هرچه رساتر بلند خواهند نمود!»
سخنرانان دیگر این برنامه زنان نویسنده، سیاسی-فمنیست، فعالان محیط زیست، جامعهشناسان و استادان پوهنتون بودند که مسایل حیطه کار و پژوهشی خود را در سخنرانیهای شان به بحث گرفتند.

در حاشیه کنفرانس، کارگاههایی با عناوین، مهاجرت اجباری و آزادی زنان، صحت، اقتصاد، محیط زیست، حفاظت از زبان و فرهنگ، ایجاد یک جبههی ضدفاشیستی و آموزش و سازماندهی زنان راهاندازی شده بود که سخنرانان از کشورهای مختلف تجارب و نظریات خود را در آن ارایه داده و به بحث و تبادل نظر پیرامون آنها پرداختند.
در هردو شب کنفرانس گروههای موسیقی اعتراضی و انقلابی کنسرتهایی اجرا کردند و رسانههای حاضر با نماینده «راوا» و سایر سخنرانان مصاحبههایی انجام دادند.
