«جمعیت انقلابی زنان افغانستان» (راوا) از روز جهانی زن برای نخستین بار در كابل هنوز ویران و اسیر جنگ‌سالاران طی محفلی تجلیل نمود.
محفل امسال در ۱۰ مارچ در هوتلی با شركت بالغ بر ۱۳۰۰ تن هموطنان زن و مرد ما ساعت ۲ بعد از ظهر آغاز شد و ۵ عصر خاتمه یافت.
سالن محفل با شعارها، پوسترهای «راوا» و عكس‌های مینا و زنان قهرمان دیگر وطن مزین گشته بود. شعار اصلی «رهایی زنان بدون كسب دموكراسی استوار بر سكیولاریزم....» به خوبی نشاندهنده این واقعیت بود كه در جو هنوز جنایت‌سالاری، تمركز فقط روی به اصطلاح مسایل و مشكلات مربوط به زنان و ندیدن ارتباط آن با وضعیت مجموع كشور، به معنی طفره رفتن از مبارزه جدی ضد بنیادگرایان زن‌ستیز است كه تا زمانیكه بساط شان به مثابه عاملان درجه یك بدبختی‌های كشور ما چیده نشود، آزادی زنان فقط شعاری میان تهی بیش نخواهد بود.
ادامه‌ی: بـزرگداشت هشتم مـارچ
ادامه‌ی: دو تصدیقنامه افتخاری به «راوا»
ادامه‌ی: جایزه «ارتقای موقعیت زنان» به «راوا»
ترجمه فشرده‌ی فارسی این مصاحبه مندرج در مجله اقتصاد (شماره دوم، مارچ ـ اپریل ۲۰۰۳) كه امكان درج در شماره گذشته را نیافت، اینك بنابر درخواست مكرر شماری از خوانندگان ارجمند، تقدیم می‌شود.
... اینجا با یكی از رهبران محترم «راوا» (سحرصبا) مصاحبه نموده‌ایم. سحرصبا نام مستعار است. یكی از صفات سحرصبا اینست كه دختری با منطق و بصیرت است، تحمل، شكیبایی و تواضع فراوان دارد و در ضمن بسیار سختكوش و پر كار است. علاوه بر این صبا یك معلم لایق و مهربان است و در عرصه سیاست تجارب كافی دارد. صبا به كشورهای زیادی سفرهای سیاسی داشته و به همین دلیل دارای روابط وسیع بین‌المللی است. بخاطر مسایل امنیتی بیشتر ازین درباره‌اش نمی‌توانیم بنویسیم. ولی اینقدر باید بگوییم كه سبا با اینكه خود را مسئول روابط خارجی «راوا» می‌گوید اما پیداست كه از اعضای با صلاحیت و با نفوذ «راوا» است. امید این مصاحبه برای خوانندگان مجله «اقتصاد افغانستان» جالب باشد.
اداره مجله از افكار هیچ كس نمایندگی نمی‌كند. ما اینجا بخاطر احترام به آزادی بیان، نظرات «راوا» را بدون كم و كاست می‌آوریم. و این بخاطری كه بعضی از نشریات در مضامین و مصاحبه‌های «راوا» تا حد زیادی تمایلات خود را دخیل می‌سازند. ولی ما بخاطر اجتناب ازین امر، افكار اصلی «راوا» را به دوستان خود تقدیم می‌كنیم.
ادامه‌ی: ما در افغانستان نظام سكیولر می‌خواهیم
زنان از ستمكاری طالبان بر خود می‌گویند
نوشته كارول‌میمت،
«یواس‌ای تودی» USA Today ،
۲۰ مارچ ۲۰۰۲
هیچ خاطرات غم‌انگیز جهان دردناكتر از خاطرات افراد جوان آن ملت نیست. همان طوریكه هولوكاست (قتل عام و سوزاندن یهودیان در كوره‌های مرگ دوران
هیتلر) و میدان‌های كشتار كامبوج، خاطره دردناك بی‌پایان دوران كودكی را
زنده می‌سازد، قساوت و درنده‌خویی چند دهه در افغانستان رنگ خاصی به این
نوع ادبیات می‌بخشد. اما از آنجاییكه صدمه روحی تازه است و سیاست در
افغانستان غیرمطمئن، دو زن جوان داستان شان را با نام مستعار با مردم جهان
در میان می‌گذارند. برای آنان توجه به اعضای فامیل و اعضای سازمانی مثل
(جمعیت انقلابی زنان افغانستان) از توجه به خود شان بیشتر اهمیت دارد.
«داستان زویا» یك حكایت ساده اما واقعبینانه‌ی دختریست كه پدر و مادرش
توسط بنیادگرایان مسلمان، زمانی كه وی ۱۴ سال داشت كشته می‌شوند. زویا از
ترس اینكه هویت‌اش فاش نگردد، جزئیات چگونگی قتل پدر و مادرش را برملا
نمی‌سازد. اما ناپدید شدن والدین او را وامی‌دارد تا كار شان - بخصوص تعهد
مادرش بخاطر كمك به قربانیان آزار و اذیت جنسی، جسمی و روانی در افغانستان
- را ادامه دهد. زویا در ۱۹۹۲ در ۱۴ سالگی با مادركلانش به پاكستان می‌رود. و
در مكتبی كه توسط «راوا» فعال بود درس می‌خواند. همانطوریكه «داستان زویا»
شروع می‌شود، او بخاطر یك ماموریت از طرف «راوا» از مرز پاكستان گذشته داخل
افغانستان می‌شود و این اولین سفرش به زادگاهش در ظرف ۵ سال می‌باشد. در
حالیكه از پشت جالی چادری‌اش كه پلك‌هایش را می‌ساید به بیرون نگاه
میكند، نگران است كه مبادا طالبان دستكولش را جستجو كرده و عكس‌هایی از
كشتار، سنگسار، سوزاندن یا به دار زدن توسط طالبان و همچنان عكس‌های مردانی
را بیابند كه بازوهای شان بخاطر دزدی قطع شده و زنانی كه سر انگشت‌های
شان به جرم رنگ ناخن زدن بریده شده‌اند. زویا در كودكی در كابل مادر
شجاع‌اش را - هنگام تبلیغ «راوا»، همراهی می‌كرد. زویا در دیدار با دو
روزنامه‌نگار خارجی كه او را تشویق می‌كردند تا داستانش را در كتابی با مردم
دنیا در میان بگذارد، از آنان پرسید: «چه چیزی در قصه‌اش ویژگی دارد؟»
«داستان زویا» مثل داستان لطیفه، یك داستان جهانی نقض حقوق بشر است. این
حقیقت كه ما نمی‌توانیم چهره‌های این نویسندگان جوان را ببینیم یادآور
دردناك شرایط پر درد آنان و نقش‌هایی است كه در رشد و تغییر كشور شان بازی
خواهند نمود.
ادامه‌ی: دو بررسی از كتاب «داستان زویا»
«جمعیت انقلابی زنان افغانستان» با شعار «هشت ثور سیاه‌تر از هفت
ثور» طی تظاهراتی با شكوه این روز ننگین را كه سرآغاز قدرت‌گیری ددمنشان
بنیادگرا در افغانستان است، تقبیح نمود.
مظاهره با حضور حدود ۱۵۰۰ تن از زنان و كودكان مهاجر از مقر سازمان
ملل‌متحد شروع شد اما بنابر مداخله پلیس پاكستان تظاهركنندگان نتوانستند مسیر
تعیین شده را بپیمایند، معهذا با شعاردادن‌های ممتد و سرود خواندن و سخنرانی‌ها
فضا را گرم و پرهیجان ساخته و لحظه به لحظه به تعداد تماشاگران افزوده
می‌شد.
ادامه‌ی: هشت ثور تاریكترین لحظه در تاریخ ما
«جمعیت انقلابی زنان افغانستان» راوا به مناسبت گرامیداشت هشتم
مارچ روز جهانی زن را در سال جاری در حضور تعداد كثیری از اعضا و دوستداران
داخلی و خارجی، نمایندگان احزاب و گروه‌ها، و شخصیت‌های مترقی طی محفلی با
شكوه در گرین‌شادی‌هال پشاور تجلیل كرد.
تالار با شعارهایی به دفاع از دموكراسی و بر ضد بنیادگرایی به زبان‌های
فارسی، پشتو، اردو و انگلیسی، تصاویر مینا، سایر شهدا و نیز اناركلی‌هنریار و
ملالی‌جویا و تصاویر گویای جنایت‌ها و توحش جهادی و طالبی آراسته شده بود. در
گوشه‌ای میز نشریات و صنایع برای فروش قرار داشت.
ادامه‌ی: زنـده باد ۸ مارچ!
مقامات امریكایی و انگلیسی ادعا كردند كه حمله بر افغانستان منجر
به آزادی زنان خواهد شد، ما هنوز منتظر هستیم.
مریم راوی از كابل، «گاردین»، ۱۲ فبروری ۲۰۰۴
وضعیت زنان در افغانستان هنوز هم رقت‌انگیز است. اگر چه زنان و دختران
در كابل و بعضی از شهرهای دیگر آزادند به مكتب بروند و كار كنند، ولی این
وضعیت عمومی در سایر نقاط كشور نمی‌باشد. اسماعیل‌خانِ جنگسالار قوانین طالب
مانندی در هرات وضع كرده است. تعداد زیادی از زنان حق تحصیل و كار در
دفاتر خارجی، سازمان‌های دولتی، مراكز ملل‌متحد و دفاتر دولتی را ندارند. زنان
نمی‌توانند بدون محرم مرد از خانه برآیند و یا سوار تكسی شوند. و اگر با مردان
بیگانه دیده شوند، توسط «پولیس خاص» دستگیر و برای روشن نمودن اینكه آیا
درین اواخر مقاربت جنسی داشته‌اند یا نه مورد معاینات طبی قرار می‌گیرند. در
اعتراض به این ستم و توهین مداوم، تعداد زیادی از دختران - تعدادی به
مراتب بیشتر از زمان طالبان - ماهانه دست به خودكشی می‌زنند.
ادامه‌ی: حاكمیت تجـاوزكاران
ما ضمن سپاس صميمانه از «بنياد الفانسوكامِن» بخاطر بزرگداشت آن از
مبارزه زنان آزاديخواه افغانستان، در زير ترجمه بخشی از نامه‌ی رئيس بنياد
مذكور را میآوريم.
«بنياد الفانسوكامِن» خوشحالست از اينكه اعطای بيستمين جايزه اين بنياد
را برای "راوا" به شما اعلام میدارد.
اين بنياد جايزه بين‌المللی را سالانه به افراد يا گروه‌هايی اعطا
میكند كه در مبارزات شان برای عدالت، آزادی، صلح و حقوق بشر مقام بارزی
احراز كرده اند. تا حال جايزه الفانسو را افراد و سازمان‌هايی چون مردم
نيكاراگوا (۱۹۸۴)، نلسن‌ماندلا (زمانی كه هنوز در زندان بود، ۱۹۸۶)، مردم
فلسطين (۱۹۸۸)، اليكساندرديوبيچ رئيس‌جمهور چكوسلواكيا (۱۹۹۰)، قربانيان
بیگناه جنگ عراق در دوران "جنگ خليج" (۱۹۹۱)، كودكان بیجا شده‌ی جنگ
سودان (۱۹۹۴)، سليمه‌غزالی مدير مسئول هفته نامه "لو ناسيون" (۱۹۹۶)،
وانديناشيوا دانشمند هندی متعهد به جنبش‌های فمينستی و محيط زيست در كشورش
(۱۹۹۷)، مردم كردستان (۱۹۹۹)، جنبش دهقانان بیزمين در برازيل (۲۰۰۱)، و...
دريافت كرده‌اند.
ادامه‌ی: «راوا» برنده بيستمين جايزه جهانی الفانسوكامِن Alfanso Comin
«جمعيت انقلابی زنان افغانستان» (راوا) طبق معمول همه ساله، به
مناسبت روز جهانی حقوق بشر (۱۹ قوس ۱۳۸۲) نيز مظاهره‌ای موفق با شركت حدود
۱۰۰۰ زن را در اسلام‌آباد سازمان داد.
تعدادی از شعارها نوشته شده‌ی تظاهرات عبارت بودند از:
ادامه‌ی: تجليل روز جهـانی حقـوق بشر
