۸ ثور که ادامه خونبارتر ۷ ثور نکبت‌بار بود، جرثومه‌های جهل و جنایت بیمار جهادی را بر سرنوشت مردم ما حاکم ساخته و با تبدیل کابل به جهنم روی زمین سرآغاز فجایع، کشتار، ویرانی، غارت، تجاوز به زنان و مادران، سگ‌جنگی‌های تنظیمی بین لاشخوران هفت‌گانه و هشت‌گانه، تعمیق نفاق ملیتی و مذهبی و زبانی و هزاران رذالت و فلاکت دیگر گشت که عاملان آن تا امروز سوار بر سرپنجه امریکا از داخل قصرهای اعمار شده با پول «سیا» بر ملت سوگوار ما تاخته و پیهم و بی‌محابا بر خیانت و میهن‌فروشی‌شان ادامه می‌دهند.
سرتبهکاران جهادی بعد از فرار به پاکستان و همین که دست نوازش جنرال بابر بر سرشان را حس کردند، بی‌درنگ چون پاپی‌گک‌های مادر و پدر گم‌کرده خود را در زیر پای آی‌اس‌آی انداخته و به چشم و گوش و بازوی پاکستان و در نهایت متجاوزان امریکا و ناتو بر افغانستان مبدل شدند. دالر امریکا و عربستان و تربیه سازمان‌های جهنمی آی‌اس‌آی، واواک و موساد از اینان چنان نوکران مطیع و سرسخت در راه تامین منافع ارباب بار آورد که با حلول روح شیطانی «سیا» بر کالبد طاعونی شان، افغانستان را به کشتارگاه و آشوویتس دهه نود جهان تبدل نمودند.
امریکا وقتی استعداد عجیب چاکران جهادی‌اش در معامله و میهن‌فروشی و جنون آنان در کشتار و تباهی را دید و سران تنظیم‌ها را بیش از آنچه تصور می‌کرد برده دالر و مقام و چوکی یافت بلافاصله از طریق آی‌اس‌آی وظیفه شکار روشنفکران انقلابی و میهن‌دوست افغان را به اینان سپرد تا با پایان جنگ سرد مقاومت مردمی ضدنوکران امریکا، پاکستان و ایران شکل نگرفته و امکان روی‌کار آمدن دولت ملی-دموکراتیک به صفر برسد.
برعکس نظرات پنتاگون‌پسند قلم‌بدستان اجیر و بی‌کله، امریکا افغانستان زیر ساطور خونچکان امارت جهادی را «فراموش» نکرد و «تنها» نگذاشت بلکه منتظر فرصت مانده و با جنگاندن احزاب جهادی و بعد باز هم با کمک انگلیس، آی‌اس‌آی و عربستان موجودات قرون‌وسطی‌اندیش طالبی را بر گرده‌های پرزخم مردم ما تحمیل و از طریق نوکرانش تمامی مظاهر تمدن و انسانیت را در افغانستان نابود و شیرازه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی را از هم پاشاند تا ورود در کشور مصیبت‌زده‌ی اسیر آدم‌خواران جهادی-طالبی با مردم خسته و بیزار از جنگ و فلاکت آسان شود. بالاخره، ۱۱ سپتامبر بهانه‌ا‌ی شد برای اشغال و حضور مستقیم در گورستانی بنام افغانستان.
امریکا نوکران جهادی‌اش را از غارها کشیده با «دموکرات» آراستن ظاهری، آنان را با پشتاره‌ای از جنایت و رذالت بار دیگر بر سرنوشت مردم ما حاکم ساخت. امروز از برکت چاکری به امریکا هر کدام به قدرت بی‌حدوحصر مافیایی دست یافته و عطا، خلیلی، دوستم، محقق، یونس قانونی و... از طریق حضور مستقیم یا فرستادن نورچشمی‌‌های شان در دوحه و مسکو در صدد معامله با طالب اند تا با خروج نظامی امریکا ضمن حفظ دارایی‌ها قارونی خویش از شیرینی قدرت نیز بی‌نصیب نمانند.
حال که ظاهرا امریکا حرف از خروج عساکرش می‌زند، از ارگ تا سرجنایتکاران جهادی به شمول گلبدین فاشیست و اعضای پارلمان و رسانه‌ها و تحلیل‌گران کرایی از ترس قطع ادامه چور و چپاول‌شان یک‌صدا فریاد می‌زنند که امریکا با حفظ «جمهوریت» و «دستاوردهای ۲۰ سال» باید «مسوولانه» بیرون شود. دولت تروریست‌پرور امریکا تحت فشار افکار عامه، بحران اقتصادی، تضمین منافع‌اش از سوی مزدوران طالبی و کاستن هزینه جنگ ممکن عساکرش را بیرون بکشد که در عوض حضور استخباراتی‌اش تقویه خواهد شد و لذا شکل حضور امریکا تغییر خواهد کرد. بدیهیست که امریکا با بنابر تضاد‌هایش با چین و روسیه و ایران هرگز به این آسانی دست از لقمه چرب افغانستان بر نخواهد داشت. رسانه‌ها «خروج امریکا» را با هیاهوی زیاد دارای «تبعات مختلف» و «خطیر» وانمود می‌سازند که هدف از آن بیشتر تحمیق مردم و تحمیل دوباره ویروس طالبی است.
درامه مذاکرات «صلح» از چند سال بدینسو جریان دارد که غیر از دستاورد برای طالبان جانی هیچ سودی برای مردم نداشته است. و حال از کنفرانس نامعلوم استانبول عصای موسی تبلیغ می‌کنند که گویا «معضل» افغانستان را حل خواهد کرد. چنانچه در دوحه و مسکو معجزه نشد، در استانبول نیز -که برگزارکنندگان آن دشمنان مردم افغانستان اند و برای تحمیل گروه ماورای ارتجاعی طالبی بر مردم ما بحث می‌شود- معجزه‌ی اتفاق نخواهد افتاد. کنفرانس استانبول نیز ادامه دروغ و نیرنگ زیر نام «صلح» و بردن مردم به سوی سراب است. مذاکرات ارباب و نوکر چه در دوحه و مسکو و یا استانبول که با مضمون جورآمد و تضمین منافع طرفین جاری است به هر چیز می‌انجامد جز صلح پایدار و واقعی. صلح در یک کشور مانند کسب استقلال و آزادی، فقط با مبارزه متحدانه ضدامپریالیستی و ضد چاکرانش می‌تواند تامین شود، لذا چشم‌داشت «صلح» از اشغالگران امریکایی که مسبب اصلی جنگ و بدبختی در کشور ما و پدر تمامی گروه‌های تروریستی و جنایتکار جهادی و طالبی و داعشی است، حماقت است.
«جمعیت انقلابی زنان افغانستان» (راوا) مکررا تاکید می‌نماید که هرنوع انتظار و امید از امریکا و دولت دست‌نشانده برای آوردن صلح خودفریبی‌ای بیش نیست، فقط با اتکا بر بازوان خود و قیام سرتاسری علیه اشغالگران امریکایی، ناتو، ارتجاع پاکستان و ایران و ترکیه و سرنگونی رژیم پوشالی حاکم می‌توان به امنیت، رفاه و آسایش دست یافت.
«جمعیت انقلابی زنان افغانستان» (راوا)
۲۸ اپریل ۲۰۲۱- ۸ ثور ۱۴۰۰
