
بیش از چهل سال است که از ۸ مارچ در افغانستان بیدفاع و پیهم خیانتشده، یادبود به عمل میآوریم. اما امسال روزگار ملت ما فاجعهبارتر از هر زمان دیگریست چون امریکا و مشخصا گرگ هارش زلمی خلیلزاد میخواهد مزدوران قرون وسطایی طالبیاش را دوباره به جان مردم افغانستان اندازد تا به دنیا نشان دهد که افغانها فقط شایسته حاکمیت توحشی کثیفتر از بنیادگرایی جهادی اند؛ با دامن زدن بیشتر به جنگ قومی و سمتی و مذهبی در افغانستان، هم در رقابت با چین و روسیه در منطقه و در تنازع با فاشیستهای خونخوار دینی مسلط در ایران، دست بالا را داشته باشد، هم نظارتش بر لوله گاز «تاپی» تضمین گردد، و بدینتریب از استقرار دموکراسی، تامین حقوق زنان و بر سر پا ایستادن و پیشرفت میهن ما جلو گیرد تا آن را به مثابه لاشهای نظیر عراق، سوریه و لیبیا، از طریق به «امارت» رساندن طالبان به عنوان یکی از صدها پایگاهش در جهان نگهدارد. امریکا با نادیده گرفتن کامل دولت دستنشانده غنی، رها کردن هزاران طالب زندانی و تبلیغ و تکریم و تزیین این گروه آدمکش، بیسواد و به طرزی بیمارگونه زنستیز و ضد علم و تمدن که بدون حمایت آیاسآی توان مقابله حتی با نیروی نظامی دولت فاسد غنی را ندارد، در سطحی بینالمللی وجههی سیاسی و دیپلماتیک خرید.
این خیانت دولت امریکا اگر چه به بهای گرانی برای مردم افغانستان تمام شده ولی جنبه مثبتی هم داشته است: مردم ما پی بردهاند که ادعای امریکا دایر بر آوردن دموکراسی، حقوق زن و ترقی در هر کشوری دروغ فاحشی بیش نمیباشد و این ابرقدرت جهت تامین منافعاش حاضر به ارتکاب هر گونه خیانت و جنایت علیه مردمان دیگر و منجمله افغانستان است. از همه مهمتر اشغال افغانستان توسط امریکا و متحدان ثابت نمود که ملتها برای کسب آزادی، دموکراسی و رفاه جز اتکا به نیروی خود راهی ندارند و چشم دوختن به وعده و وعید ریاکارانهی امریکا یا هر کشور دیگر اشتباهی جبرانناپذیر و فراموشی این هشدارباش معروف هنری کسینجر خواهد بود که «دشمنی با امریکا خطرناک و دوستی با آن مهلک است.» به استثنای گروههای جنایتکار جهادی و عوامل «سیا»، اغلب مردم افغانستان به حد کافی معنی دوستی با امریکا را دریافتهاند.
امریکا علاوه بر طالبان، دوستان دیگرش مانند گلبدین، مجیبالرحمن انصاری، کریم خلیلی، برخی از سران جانی جمعیت اسلامی (عبدالله عبدالله، صلاحالدین ربانی، رحمان رحمانی، ضیا مسعود) وغیره هرویینسالاران بنیادگرا را مستقیم یا به اشارهی پاکستان، به زور تطمیع پولی و مقام، همراه طالبان کرده است. البته تردیدی نمیتوان داشت که وقتی تاریخ مصرف این فرومایگان برای امریکا به سر آید، از دم شان گرفته و آنان را همانند نوریگای پانامه و محمدرضاشاه دور خواهد انداخت. اما هرگز نباید منتظر آن روز نشست. ما تاریخ جنگهای دلاورانهی استقلالطلبانه علیه انگلیسها و روسها را داریم. و امروز بر مردم و به خصوص زنان ماست که با برخاستن رزمجویانهی سرتاسری بر ضد مزدوران پاکستان چه طالب و چه داعش پاسخ خیانت امریکا را دهند. صرفنظر از گذشتههای دور، شاهد بودیم که زنان کوبانی چگونه پوزه داعشیان را به خاک مالیدند؛ و در ولایت غور، قمرگل و برادرکوچکش با برداشتن تفنگ، از تروریستهای طالبی که به خانه شان حمله کرده بودند انتقام خون اعضای خانواده خود را گرفتند؛ تسلیمناپذیری زنان مبارز ایران در شکنجهگاههای مخوف جمهوری دژخیمان ولایت فقیهی نیز سرمشق و منبع الهام ما باید باشند. مسئله به همین سادگی است: اگر نترس، مصمم و قاطعانه برخیزیم، مولودات طالبی آیاسآی را تا بغل پدران پاکستانی شان خواهیم دواند.
دشمنان با کشتار جوانان، تحصیلکردگان، خبرنگاران زن و مرد و داکتران و کودکان و مادران در شفاخانه و... (ترور وحشیانه سه کارمند یک تلویزیون و زنی داکتر در ننگرهار در هفته اول مارچ همین سال)، میخواهند مخصوصا زنان را مرعوب سازند. ولی ما زنان همراه مردان شرافتمند میتوانیم با خیزش برضد دشمنان، طلسم ترس و محافظهکاری را شکسته و آنان را در محاصره آتش مقاومت قرار دهیم. ما زنان بیشتر از مردان در معرض حقتلفی و ستمهای بنیادگرایان از هر جنس بودهایم و حالا باید طلیعهدار مقاومت ضد طالبان و شرکا باشیم.
مذاکرات به اصطلاح صلح دوحه جز تبلیغ و نمایش «صلحخواهی» طالبان توسط امریکا و خلیلزادش نیست. مردان و زنان هیئت دولت، کسانی اند که در خودفروختگی، سازش، فساد، و قاچاق هرویین از بدنامترینها به شمار میروند وهیچ احمقی از آنان انتظار ایستادگی در برابر طالبان میهنفروش را ندارد.
«جمعیت انقلابی زنان افغانستان» (راوا) راجع به خودسوزیهای زنان و دختران ما در اعلامیهی «خواهران، خودکشی نکنید، به دشمنکشی برخیزید!» گفته بود که بدون پاسخ دادن به هر نوع مشت با مشت، ستمکشی ما را پایانی نخواهد بود. امروز هم ضمن درخواست ایجاد جبههی دموکراتیک ضدطالبان، ما به تمام نیروهای دموکراسیخواه، سکیولر و ضدبنیادگرایی و اشغال، به کلیه زنان و دختران و مردان عذابدیدهی ما ندا سر میدهیم که از ماتم گرفتن و برپایی مجلسهای سوگواری هیچ کاری ساخته نبوده و نیست، باید به هر صورت و هر سطح ممکن به مقاومت ضد طالبان برخیزیم و پیش از آن که بیشتر از این قلب ناکام ما داغدار شود، طعم سوگ و شکست را بر طالبان و شرکای فکری آنان بچشانیم.
جمعیت انقلابی زنان افغانستان «راوا»
۸ مارچ ۲۰۲۱