نگارنده‌ای در هفته نامه «كابل» (اول اسد ۱۳۷۳) طی سفری كه در اواخر حكومت نجیب به تهران داشته و به كمك دوستش در سفارت افغانستان مقیم تهران، متوجه شده كه سفارت با رهبران احزاب و از آنجمله كریم‌خلیلی دارای روابط همیشگی و صمیمانه است و برای اثبات موضوع برای خودش همراه با كارمند سفارت به دیدار كریم‌خلیلی نایل میشود و آنوقت گویا حیرتش به اوج می‌رسد كه می‌بیند چگونه «رهبران جهادی» با سفارت دولت پوشالی در اینچنین رابطه‌ی محكم و نزدیك بسر می‌برند.
این تعجب كودكانه به هر كسی دست می‌دهد اگر به ماهیت احزاب و رهبرانی وابسته به پاكستان، ایران و عربستان پی نبرده باشد، به ماهیت بنیادگرایی پی نبرده باشد كه عبارتست از ارتجاع سیاه قرون وسطایی + وابستگی به كشورهای دیگر + تروریزم + فاشیزم + انواع جنایت، رذالت و شرفباختگی.
آری، درست همان است كه «مصلحت نیست از پرده بیرون افتد راز». چرا كـه «راز» همه‌ی خیانتكاریها و تبهكاریهای خلیلی و سایر «برادران جهادی» در شیوه تفكر و سیاست بنیادگرایی است تا وقتی كسی آنرا از ریشه رسوا نكرده و بر نه كند، مسلماً می‌خواهد «راز» همیشه مكتوم و مقدس بمانـد زیرا ایـن رشته ایست كه ناف گلبدین و ربانی و خلیلی و سیاف و ... را با هم همچون برادران تنی و بطنی در پیوندی «جهادی» نگـه‌میدارد.
مگر نگارنده مذكور از یاد می‌برد كه وقتی اربابان كریم‌خلیلی از نجیب‌اله‌خان در مشهد پذیرایی كنند، طبیعتاً زدوبند ها و دلالی های بعدی بطور اتوماتیك به عهده كوچك نوكران در «حزب وحدت» قرار می‌گیرد؟
هفته نامه «كابل» كه به اقتضای سگ‌جنگی جاری بین «برادران جهادی» وظیفه دارد علیه «برادران قیادی، خلیلی و مزاری» بنویسد، زمانی كه وطنفروشان هشتگانه یا نه‌گانه باهم كنار بیایند، چه خواهد گفت. مردم را به قبول آن «اجنت های ناآشنا» بمثابه «امیران مشروع و قانونی» فرا خواهد خواند؟
