باز هم هشت مارچ روز جهانی زن فرا می‌رسد و زنان کشور ما کماکان در جهنمی بنام افغانستان که توسط امریکا و دستپروردگان طالبی، داعشی، جهادی و تکنوکرات‌اش برپا گردیده است، می‌سوزند. سرزمینی که ۱۷ سال قبل توسط امریکا و متحدانش مورد اشغال نظامی قرار گرفت تا زنان آن «آزاد» گردند حالا در هر گوشه‌اش جنایت و بربریت علیه زنان جاریست و فضای معافیت کامل برای پلیدترین دشمنان زن مهیا گردیده است. قتل و سوزانیدن، بینی و گوش بریدن، لت و کوب، تجاوز جنسی، سنگسار و به گلوله بستن و شلاق زدن در محضر عام، از واقعاتی‌ست که زنان افغان در زیر پرچم دروغین «دموکراسی و حقوق زن» امریکا هر لحظه آن را تجربه می‌کنند.
در سالی که گذشت ددمنشان طالبی و داعشی به کمک آی.اس.آی پاکستان و «واواک» ایران در تبانی با حامیان شان در ارگ حملات وحشتناک انتحاری را در کابل و سایر ولایات انجام دادند که جان صدها هموطن بیگناه ما را گرفت. ضمن این که تعداد زنان در بین جانباختگان کم نبود، اما با هر حمله انتحاری صدها مادر در غم فرزندان خود می‌نشینند. دیدن اشک این مادران قلب هر انسان باوجدان را سخت می‌فشارد و نفرین ابدی را نثار عاملان آن و مخصوصا بچه نازدانه سی.آی.ای راکتیار می‌کند که با بی‌شرمی خاص یک بنیادگرای خونخوار از انتحاریون حمایت نموده تحت عنوان «استشهاد» به آن پایه مذهبی می‌تراشد.
ادامه‌ی: خواهران! با پیکار قاطع زنجیرهای استعمار خارجی و استبداد داخلی را پاره باید کرد!
.
۱۵ دلو (۴ فبروری) مصادف است با سالروز جان‌باختن مینا، رهبر و بنیانگذار «جمعیت انقلابی زنان افعانستان» (راوا). ۳۱ سال قبل دشمن پلید گلوی زنی را فشرد که نماد آزادگی، ایستادگی و رزمندگی در برابر اشغالگران روسی و بنیادگرایان خونخوار بود. جاویدانه شدن مینا نه تنها «راوا» بلکه جنبش رهایی‌بخش و دموکراسی‌طلب افغانستان را از داشتن رهبر فرزانه و باصلابت محروم کرد.
با وجود حضور زنان آگاه در جنبش پیشرو و مترقی دهه چهل و پنجاه شمسی در افغانستان، هنوز هم مسئله زن برای کلیه سازمان‌ها و جریان‌های دموکراسی‌خواه آن زمان به طور جانبی مطرح بوده و به ندرت از مبارزه برای رهایی این نیمه پامال‌شده صحبت به میان می‌آمد. درست در همان موقع مینا و همرزمانش ندا برآوردند که زنان افغان می‌توانند بخش مهمی از هر تحول سیاسی-اجتماعی در کشور باشند با این شرط اساسی که این «شیران خفته» آگاه شده و به حرکت آیند تا نقش عظیم خویش را در تحولات سیاسی ایفا نمایند.
ادامه‌ی: راه مینا راه رهایی از اشغال و استبداد بنیادگرایی‌ست!
۱۶ سال قبل، ارتش جنایت‌کار امریکا به همدستی استعمارگر پیر، انگلیس، سرزمین ما را زیر نام «جنگ علیه تروریزم» و نابودسازی طالبان و لانه‌های القاعده مورد
تجاوز نظامی قرار دادند. اشغالگران در ظرف چند هفته نوکران طالبی خود را سرنگون و متواری نمودند اما گرگان جهادی را که خون هزاران انسان از سر و روی
شان جاری بود، در قدرت نصب کردند.
دولت متجاوز امریکا با هم‌پیمانان خود در ناتو هزاران افغان بیگناه را در جریان عملیات‌های نظامی به رگبار بسته و با بی۵۲ و طیاره‌ّهای بدون سرنشین جان د‌ه‌هاهزار
تن از مردم مظلوم ما را گرفته است. «محکمه بین‌المللی جزایی»ICC در گزارش اخیر خود پرده از شکنجه‌های تکاندهنده جسمی و روحی نظامیان امریکایی برداشت که
علیه غیرنظامیان افغان در زندانی‌های مخفی سی.آی.ای روا داشته می‌شود. اما این گزارش که ماه‌ها از انتشار آن می‌گذرد وجدان هیچ یک از مقامات و روشنفکرانی را
که به عنوان «کارشناس» و «تحلیلگر سیاسی» در میزگردها گلو می‌درند، تکان نداد، زیرا اکثر آنان خودفروخته و وطنفروش اند و همت و جرات ایستادگی در برابر
باداران شان را ندارند.
ادامه‌ی: اشغالگران امریکایی و ناتو با پوشالیان و گرگان طالبی و داعشی شان عوامل فاجعه جاری اند!
درندگان طالبی و داعشی این بار در میرزااولنگ سرپل جنایت آفریدند و ده‌ها زن، کودک و مرد معصوم را با وحشت کم‌مانندی قتل‌عام نمودند. در حالی که گوشه و کنار کشور ما غرق جنگ و ماتم است، جنایت‌پیشگان دور دسترخوان غنی در ارگ و نیز گرگان دور مانده از ارگ، هر کدام زنجیر غلامی یک بادار بیرونی را به گردن انداخته مصروف ائتلاف‌سازی و بزکشی برای بدست آوردن سهم بیشتری از قدرت اند.
ادامه‌ی: دست کثیف امریکا و چاکرانش در خون معصوم میرزااولنگی‌ها آغشته است!
نور دا د کابل د ویرجنو خلکو د ژوند برخه ګرځیدلی چی هر څو ورځې وروسته د خپلو ځیګر ټوټو او ډوډۍ راوړونکو په تازه او ځناوریز ویر کی کښینی. خو د غبرګولی لسم برید وروسته، خلکو د ۱۶۰ تنو وژل شویو درد په زړه کی غوښتل چی د جهادی او غیر جهادی رژیم پر وړاندی راولاړ شی او په کلک ګمان چی سرتاسری کیده او دا خیانتکونکی «نظام» یی راپرځاوه. خو جمعیت اسلامی د لطیف پدرام، ضیا مسعود او څو تنو انجویی دلالانو په استولو سره د غنی او بنسټپالو پر وړاندی ددغه پاڅون مخه له غنی سره د سپیتانه جګړې په لور راوګرځوله او ځانونه یی د هغه او د هغه پښتنو پلویانو ځای ناستي اعلان کړل. ددې ترڅنګ هغوی د ارګ نیولو لپاره د جمعیتیانو د یو وژل شوی کس په جنازه کی درې چاودنې (هغو هیڅ کله د ۱۶۰ تنو بیوزله او نومورکو په اور کی نه سوځيدل) او د جمعیتیانو جنایتکاره مشرانو په حقه او مظلوم ښودل پلمه ورګرځوله!
خو دا پوښتنه چی د ټولو ذهن یی نیولی بی ځوابه پاتی شوه چی څرنګه په دغو چاودنو کی چی د جمعیت په آند د حنیف اتمر کار وو، عبدالله، مسعود، قانونی، امرالله صالح، عطا محمد او نورو ته زیان و نه رسیده؟
ادامه‌ی: زمونږ خلک د «نظام» د راپرځیدو غوښتونکی دی نه د لیوه پر ځای د سپی د کیناستو!
دیگر جزء زندگی مردم سوگوار کابل شده که هر چند روز با پارچه پارچه شدن دلبندان و نان آوران شان در عزایی تازه و موحشتر بنشینند. اما بعد از انفجار دهم جوزا، مردم با درد بیش از ۱۶۰ کشته در دل خونچکان شان خواستند علیه رژیم خاینان جهادی و
غیرجهادی برخیزند که به احتمال قوی سرتاسری شده و «نظام» خیانت‌پیشه را به زیر می کشید. اما جمعیت اسلامی با گسیل پلیدترین چهره‌هایش نظیر لطیف پدرام، ضیا مسعود و مشتی از دلالان اینجویی‌اش در تجمع اولیه مردم مسیر خیزش ضد غنی و بنیادگرایان
را به نفع سگ‌جنگی با غنی تغییر داد و خود را به عنوان بدیل بی چون و چرای او و اطرافیان پشتونش اعلام نمود. این همراه بود با علم کردن سه انفجار در تشییع جنازه یک مقتول جمعیتی (آنان هرگز در غم بیش از ۱۶۰ قربانی نادار و گمنام نمی‌سوختند) و نمایش
حداکثر مظلوم نمایی و برحق نشاندادن اراذل سرجنایتکار جمعیتی برای تصرف ارگ!
البته این پرسش بی‌پاسخ ذهن همه را اشغال کرد که چطور در آن انفجار ها که به زعم جمعیت کار حنیف اتمر بود، به عبدالله، مسعود، قانونی،امرالله صالح، عطا محمد وغیره آسیبی نرسید؟
ادامه‌ی: مردم ما خواهان واژگونی «نظام» اند نه نشستن سگ به جای شغال!
هفت و هشت ثور دو روز ننگین در تاریخ کشور ما و یادآور زندان، شکنجه، سر به نیست کردن هزاران انسان بیگناه، گورهای دستجمعی، قتل عام‌ها، تجاوز جنسی، چور و چپاول، غارت سرمایه‌های ملی، فروش وطن ما به بیگانگان و صدها جنایت و پلیدی دیگر می‌باشد. امسال قرار است در این روز سیاه و خونبار با ورود قصاب کابلیان بر کابل، به زخم‌های دیرینه هزاران قربانی سگ‌جنگی‌های گلبدین و دیگر برادران جهادیش، نمک‌پاشی صورت گیرد.
امریکا با تجاوز نظامی بر افغانستان فوری نوکران جهادیش را که چندین دهه روی شان سرمایه‌گذاری کرده بود بر سرنوشت ملت حاکم ساخت. این دزدان بدون هرگونه بازخواست و پاسخگویی از اعمال هولناک شان در گذشته مخصوصا سال‌های نحس حاکمیت خون و خیانت ۱۳۷۱ الی ۱۳۷۵، به عنوان فاتحان بلامنازع بر اریکه قدرت تکیه زده و یکبار دیگر به غارت ملت ما مشغول شدند. حاکمیت مافیایی و ستم‌کاری‌های اینان زمینه‌ای شد برای رشد مجدد طالبان، شبکه حقانی و دیگر گروه‌های وحشی که افغانستان را طی یکونیم دهه گذشته حمام خون ساخته اند.
اشغالگران امریکایی و ناتو در ۱۶ سال گذشته هر چندگاهی فرصت را مساعد نموده و تلاش کردند تا خون و جنایت را از سر و روی جاسوسان شان پاک نمایند؛ چند سال قبل در خانه گرگان (پارلمان) سردمداران هفت ثوری و هشت ثوری همدیگر‌بخشی کردند؛ دوستم گلیم‌جم بعد از آن که معاون اول غنی در انتخابات تعیین شد از «اثرات منفی‌ای» که برای مردم رسانیده بود «معذرت» خواست؛ چند ساعت بعد از امضای معاهده صلح گلبدینی‌ها با ع و غ قریب‌الرحمن سعید از آدمخواران حزب اسلامی از «مردم و به طور ویژه از خانواده‌ّهایی که در جریان جنگ‌های داخلی آسیب دیده اند» معذرت‌خواهی کرد هرچند سایر سران حزب فوری آنرا رد کردند. این خاینان که به اشاره باداران شان بصورت نمایشی «معذرت خواهی» می‌کنند به تصور خام شان حساب شان را تسویه‌شده می‌انگارند. اما اینان کودکانی نبودند که گیلاس یا بشقاب را شکستانده باشند تا با معذرت‌خواهی مسئله پایان یابد، اینان مسئول صدها قتل‌عام، ویرانی، وطن‌فروشی، غارت و بربادی ملت ما هستند و باید بخاطر اعمالی که مرتکب شده اند در یک محکمه مردمی به اشد مجازات محکوم گردند چون فقط درینصورت است که وطن دیدنی‌دار ما می‌تواند آینده صلح‌آمیز و عاری از ددمنشی را تجربه کند.
جنایت‌پیشگان جهادی ضدیت بی‌پایان با زنان را از نخستین روز‌های حاکمیت پرخون شان بر کابل در ۱۳۷۱ اعلام کردند. به یاد داشته باشیم که دار و دسته ربانی قبل از رژیم قرون‌وسطایی طالبان دستگاه ستمکار امربالمعروف را ایجاد نموده هزاران زن شاغل را خانه‌نشین، حجاب را اجباری و بیرون شدن زنان با محرم شرعی را حکم داد. دوران حاکمیت خاینان جهادی را می‌توان سیاهترین دوران زندگی زنان کشور ما قلمداد کرد. اگر هزار بار هم امریکا جاسوسانش را مورد بخشش قرار دهد اما زنان کشور ما حاضر نیستند خون شکریه‌ّها، ناهیدها و ده‌ها زن معصوم دیگر را که قربانی ددمنشی اراذل جهادی شده اند به آنان ببخشند. مردم ما از یاد نمی‌برند که طالبان و القاعده و شبکه حقانی و داعش همه زاده جهالت و وحشت جهادی‌ها اند هرچند امروز رهبران شان چون عطا، قانونی، بسم‌الله، سیاف، محقق، عبدالله، اسماعیل‌خان، محسنی، خلیلی و غیره پوست پشک به رخ کشیده خود را «دموکرات»های مادرزاد وانمود می‌سازند.
امریکا از تروریست های جهادی و طالبی بیشترین سود را برای تبدیل افغانستان به پایگاه مستحکم نظامی‌اش در آسیا برده است. از طریق غلامان بنیادگرا و تکنوکرات و روشنفکرش، امریکا موفق شد کشور ما را منحیث میدان خالی برای ترکتازی های امپریالیستی و مکان امن برای آزمایشات تسلیحاتی‌اش بدل کند تا به رقبایش زهرچشم نشان داده هژمونی‌اش را بر جهان حفظ کند. اما ما همصدا با ملت افغانستان فریاد سر می‌دهیم که نه می‌بخشیم و نه فراموش می‌کنیم، فقط با رهایی ملت ما از چنگال امریکای اشغالگر و چاکران جهادی، طالبی و داعشی‌اش آرام خواهیم گرفت.
جمعیت انقلابی زنان افغانستان (راوا)
۷ ثور ۱۳۹۶ - کابل
د غویی اوومه او تمه د هیواد په تاریخ کی دوه کرغیړنې ورځې دی چی د بندخونی، ربړونی، زرګونو بیګناه انسانانو وژنې، ډلهیز قبرونه، ټولوژنې، جنسی تیری، لوټ او تالان، د ملی شتمنیو لوټ، هیواد پلورنې او د سلګونو نورو جنایتونو او انډوخر ښکارندوی دي. سږکال به په دغه توره او ویرجنه ورځ د کابل او کابلیانو د قصاب په راتګ سره، د ګلبدین او نورو جهادی وروڼو سپیتانهجګړو زرګونو قربانیانو په پخوانیو ټپونو، مالګه وشیندل شي.
ادامه‌ی: د تیرو زړهبوږنونکو جنایتونو بخښنه او هیرونه، له تاریخ او قربانیانو سره خیانت دی!
فرخنده گرامی!
بهاران سرزمین ما با به یادآوری پر‌پر شدنت توسط اوباشان جهادی خجل می‌گردد، ما زنان افغان با سرنگون کردن سیاف، گلبدین، عبدالله، دوستم، خلیلی، محقق، عطا...، انتقام خونت را از این جانیان خواهیم گرفت.
هشت مارچ روز جهانی زن، روزی که با نام و یاد ستاره درخشان جنبش رهایی‌بخش زنان جهان کلارازتکین و دیگر زنان جسور دنیا گره خورده است، باز هم فرا رسید. ما زنان افغان در حالی به پیشواز این روز می‌رویم که زن‌ستیزی و خشونت در گوشه و کنار سرزمین ما بیداد می‌کند. اشغالگران امریکایی یکجا با مزدوران داخلی شان اعم از طالب و داعش و جنایت‌پیشگان گردآمده در دولت دست‌نشانده، شنیع‌ترین جنایت و دهشت را علیه زنان کشور ما مرتکب می‌شوند.
امریکا بعد از اشغال افغانستان، با رویکار آوردن ضدزن‌ترین و پلیدترین نیروها و عناصر نظیر سیاف، قانونی، فهیم، خلیلی، عطا، محقق، دوستم، محمد خان، فاروق وردک، پیرم‌قل و دیگر جانیان، بزرگترین خیانت تاریخی را در حق مردم افغانستان و زنان آن نمود. این سرجنایتکاران از یک و نیم دهه بدینسو پیچ و مهره‌های دولت‌های دست‌نشانده امریکا را در افغانستان تشکیل داده مسبب اصلی سیاهروزی ملت ما بوده‌اند. موجودیت اینان در قدرت ضمنا زمینه رشد مجدد وحشیان طالبی را مساعد نمود که با انداختن زنجیر غلامی دستگاه تروریست‌پرور آی.اس.آی در گردن شان ملت ما را همه روزه غرق انتحار و انفجار و ماتم می‌سازند.
عبدالبصیر خواهرزاده کبیر مرزبان با افراد وحشی‌اش در اوایل سال ۱۳۸۸ دختر جوانی را بنام زینوره از ولسوالی رستاق اختطاف و مورد تجاوز دستجمعی قرار می‌دهد. عبدالبصیر بعد با زینوره ازدواج می‌کند، چهار ماه بعد از عروسی این جانی زینوره را در حالی که حامله بود تیرباران می‌کند.
اگر به گزارش‌ّها و سروی‌هایی که از سوی نهادهای بین‌المللی انجام می‌گیرند توجه کنیم، متاسفانه هر سال آمار بربریت علیه زنان افغان بلند و بلندتر می‌شود. UNFPA (صندوق جمعیت سازمان ملل متحد) در پایان سال ۲۰۱۶ اعلام کرد که ۸۷ درصد زنان افغان در زندگی شان انواع بدرفتاری‌ها از جمله خشونت خانوادگی، فزیکی، جنسی و روانی را تجربه کرده‌اند. «سازمان عفو بین‌الملل» هم از ثبت بالاتر از ۵هزار مورد خشونت علیه زنان در افغانستان طی سال ۲۰۱۶ گزارش می‌دهد. با وجود سرازیر شدن ملیون‌ها دالر زیر نام محو خشونت علیه زنان، آگاهی‌دهی و بهبود وضع صحی و تعلیم و تربیه، هنوز هم زنان افغان بدترین و پایین‌ترین موقف را در آمارهای معتبر جهانی دارا می‌باشند. «یوناما» در دسامبر سال گذشته گزارش داد که افغانستان مقام ۱۵۲ را در رده‌بندی شاخص جهانی عدم تساوی جنسیتی از میان ۱۵۵ کشور حاصل نموده است. با وجود تکاندهنده بودن آمارها به صراحت می‌توان اظهار کرد که این‌ها به هیچ صورت نمی‌توانند وضعیت واقعی زنان افغان را بیان کنند، بدون شک صدها مورد ستم علیه زنان از چشم این گزارش‌ها دور مانده است.
پاینده محمد خاین دوستمی که پسرش بشیره ۱۲ ساله را مورد تجاوز قرار داد.
حاکمیت بنیادگرایان بخصوص خوکان جهادی در ۲۵ سال گذشته باعث گردیده تا کشور ما به مرکز تجاوز جنسی زنان و کودکان تبدیل گردد. در حالی که قوانین افغانستان عملی به نام تجاوز جنسی را به رسمیت نمی‌شناسد، صدها دختر و زن در این کشور قربانی آن اند. متجاوزان اکثرا اربکی‌ها و افراد زورمندی اند که رابطه تنگاتنگ با سران جهادی مثل عبدالله، عطا، دوستم، پیرم‌قل، خلیلی، سیاف، کبیر مرزبان و... دارند. در این مورد می‌توان از نمونه‌های تجاوز به مریم در ولسوالی زارع ولایت بلخ توسط قوماندان پولیس اکرم زارع از افراد نزدیک به عطا، تجاوز و قتل شکیلا در مرکز ولایت بامیان توسط واحدی بهشتی عضو شورای ولایتی بامیان و برادر فکور بهشتی عضو پارلمان، تجاوز به بشیره دختر ۱۲ ساله در ولایت سرپل توسط پسر پاینده محمد عضو پارلمان، تجاوز و قتل زینوره در تخار توسط خواهرزاده کبیر مرزبان عضو پارلمان وغیره نام برد
خشونت خانوادگی و ازدواج زیر سن از موارد دیگریست که هرروز صدها زن افغان قربانی آن می‌گردند. بعد از زجرکش شدن فرخنده، کشتن و سوزانیدن زنان به امر عادی مبدل شده و مطبوعات از آن‌ها به عنوان یک خبر حاشیه‌ای یاد می‌کند. لیکن به یاد داشته باشیم که خشونت خانوادگی و یا خودکشی زنان بعلت ناامیدی مفرط در افغانستان -مانند سایر نقاط دنیا- امر آسمانی نبوده بلکه حاکمیت چندین ساله نظام‌های خاین و ضدزن باعث شیوع لجام‌گسیخته این پدیده گردیده است.
با وجود وضعیت هولناک زنان افغان، سران دولت دست‌نشانده و خاین‌پرور ع و غ مدام در پی چانه‌زنی برای بدست آوردن بیشتر قدرت و سرمایه بوده و فقط گاهگاهی اکت‌های تهوع‌آور دفاع از حقوق زنان می‌نمایند که البته پشیزی ارزش ندارد. دولت امریکا و دیگر متحدان غربی‌اش به کمک دستگاه‌های تبلیغاتی شان اشغال افغانستان را زیر نام «نجات زنان افغان» توجیه می‌کنند و گدی‌گک‌های افغانی، زنان پارلمان‌نشین و ان.جی.اویی را هم در این زمینه به خدمت می‌گیرند، اما حالا این نکته به تک تک مردم افغانستان روشن شده است که این گدی‌های امریکا فقط نوکران سرسپرده بوده و دنبال منافع خود می‌باشند.
خواهران عزیز،
«جمعیت انقلابی زنان افغانستان» (راوا) به همه‌ی شما ندا سر می‌دهد که رهایی ما به مدد نیروی اشغالگر و دولت دست‌نشانده جهادی‌ها و طالبی‌ها ناممکن می‌باشد. رهایی ما فقط با رزم و پیکار بی‌امان خود ما میسر است و بس. بیایید در این روز، یکبار دیگر پیمان مبارزه را علیه نیروهای اشغالگر و چاکران بنیادگرا و غیربنیادگرای داخلی شان ببندیم تا ماهیت واقعی و انقلابی این روز را پاس داریم.
«جمعیت انقلابی زنان افغانستان» (راوا)
۸ مارچ ۲۰۱۷ – ۱۸ حوت ١۳٩۵
