عضو «راوا» در حال صحبت با مردم در مناطق خشکسالی زده
آفات طبيعی بلاهای ديگريست كه در پهلوی خاينان جهادی و طالبی از مردم مظلوم ما قربانی میگيرند. امسال در مناطق غرب، شمال غرب و جنوب غرب كشور ما طی چندين ماه باران نشد و آب درياهايی كه سابق تكافوی زمين‌های زراعتی را میكرد كاملاً خشك شد. مردم به اميد دست يافتن آب به حفر چاه‌ها پرداختند كه به علت نبود وسايل تخنيكی لازم تعدادی از مردم در جريان كار كشته و يا زخمی شدند.
كمك موسسات امدادی در مقايسه با وسعت فاجعه ناچيز و در واقع هيچ بوده و بخش اعظم آن طعمه‌ی اژدهای طالبی شد.
خشكسالی از آن حوادث طبيعی‌ايست كه در هر كشوری و برای هر مردمی اتفاق میافتد. ولی در كشور
ما زمانی دردناك میشود كه قربانيان آن كسانی اند كه جسم و جان شان قبلاً توسط خون آشامان دينی لگدمال شده و چشم شان به جز مرگ و وحشت و چور و چپاول و تجاوز چيز ديگری نديده است.
در دهم دسمبر ۱۹۹۹ «جمعیت انقلابی زنان افغانستان» به مناسبت روز جهانی حقوق بشر تظاهرات اعتراضی‌ای را در شهر اسلام‌آباد سازمان داد. در این تظاهرات بیشتر از ۵۰۰ زن و كودك از ولایات مختلف افغانستان و شهرهای پاكستان اشتراك نمود بودند. تظاهركنندگان ابتدا مقابل دفتر ملل‌متحد در اسلام‌آباد قطعنامه‌ای را كه به مناسبت این روز به تصویب رسیده بود به آقای Richard Dictus از مسئولان UNDP تسلیم نموده و بعداً با حمل پلاكارت‌ها، پوسترها و شعارهایی حاكی از نفرت شان نسبت به جهادی‌ها و طالبان راهپیمایی را در نشترماركیت پشاورمور به راه انداختند.
یكتن از اعضای «راوا» در سخنرانی‌ای كه داشت از نقض فاجعه‌بار حقوق بشر در افغانستان یادآور شده و از تمام سازمانهای طرفدار حقوق بشر خواست تا با محكوم نمودن اعمال بنیادگرایان به دفاع موثر از مردم در بند افغانستان برخیزند.
این تظاهرات در مطبوعات پاكستان و همچنان رادیو بی‌بی‌سی، (بخش فارسی و پشتو) انعكاس داشت.
از تارریخ ۳۱ اگست الی ۴ سپتامبر سمپوزیمی كه موضوع آن «زنان ۲۰۰۰: تساوی جنسیت، ترقی و صلح برای قرن ۲۱» بود، در یونیورستی كسیتسارت در بنكاك برگزار شد كه در آن بیش از ۳۰۰ زن از تقریباً ۴۵ كشور آسیایی و آسترالیا شركت نموده بودند. در این سمپوزیم كه یكی از برنامه‌های تداركی برای كنفرانس بین‌المللی زنان در جون ۲۰۰۰ بود، بررسی‌ای از مصوبات كنفرانس بین‌المللی زنان در بیجنگ «پلاتفرم بیجنگ برای عمل» صورت گرفت كه نتایج آن طی نشست دیگری در بنكاك در ماه اكتبر تسلیم خواهد شد.
ساجده حیات از «جمعیت انقلابی زنان افغانستان» نیز به دعوت و مساعدت مالی APDC در این سمپوزیم شركت نمود. نماینده «راوا» در قسمتی از برنامه صحبتی در مورد وضعیت زنان، نسل جوان و اطفال در افغانستان داشت كه با گرمی استقبال شد. اكثریت زنان شركت كننده با شنیدن گوشه‌ای از واقعیات هولناك در كشور نتوانستند جلو اشك خود را بگیرند آنان همبستگی خود را با زنان افغانستان و «راوا» ابراز داشتند. عده‌ای اظهار داشتند: «شما در مبارزه‌ی تان تنها نیستید، ما با شما ایم، حتماً این مصایب را پایانی‌ست، ما روزی آزادی افغانستان را جشن خواهیم گرفت، تو دختر ما هستی‌و...».
ساجده با تعدادی از سازمان‌ها و زنان تبادل نظر نموده و آنان ضمن ابراز علاقمندی به «راوا» وعده همكاری‌های بیشتر رادادند.
چادری‌ای نیز به نمایش گذاشته شد و اكثر زنان آن را به سر نموده عكس می‌گرفتند و ضمن ابراز نفرت شان نسبت به طالبان می‌گفتند «این باید سوزانده شود.»
نشریات «راوا» مخصوصاً بروشور حاوی تصاویر رنگه توجه همه را جلب نموده و تقریباً تمامی آن به فروش رسید.
۱۰ دسامبر روز تصویب اعلامیه حقوق بشر در سراسر جهان در حالی برگزار میشود كه فاجعه وحشتبار حقوق بشر در افغانستان دیگر به باد فراموشی سپرده شده است، دیگر جهانیان به درد و رنج مردم این سرزمین بنیادگرازده توجهی ندارند، اما وضع رو به وخامت می‌رود. هر چند روزی دست و پایی بریده میشود و دهها زن و مرد مورد لت و كوب و توهین و تحقیر طالبان جاهل و درنده‌خو قرار می‌گیرند.
«راوا» به خاطر جلب توجه سازمان‌ملل و سایر جهانیان، درین روز تحصنی را سازماندهی نمود كه حدود ۲۵۰ زن و طفل در آن شركت نموده بودند. شركت‌كنندگان پوسترها، پلاكاردها و شعارهایی را حمل می‌كردند كه همه منعكس‌كننده‌ی نفرت و انزجار شان از جهادی‌ها و طالبان خاین بود. اطفال عكسهایی مستند از جنایات فجیع این جانیان به دست داشتند كه بر مردمان دوروپیش و نیز خبرنگاران تاثیر خاصی داشت.
درجریان‌تحصن‌یكی‌ازاعضای «راوا» قطعنامه‌ی به مناسبت این روز را به آقای Richard Dictus از مسئولان UNDP تسلیم نمود.
بعد از گذشت یكساعت شركت‌كنندگان تحصن خویش را در «فیدرل جودیشل اكیدمی» محلی كه در آنجا كنفرانسی به ارتباط همین روز توسط وزیر قانون، عدل و حقوق‌بشر پاكستان سازمان داده شده بود، ادامه دادند. آنجا نیز اعضای «راوا» با خبرنگاران مصاحبه‌هایی به عمل آورده و در آخر ملاقاتی با آقای خالدانور وزیر قانون، عدل و حقوق‌بشر پاكستان و عده‌ای دیگر از مقامات پاكستانی داشتند كه آنان را از حقایق كشور ما آگاه ساختند. تحصن ساعت ۲ به پایان رسید.
اعتراض مذكور انعكاس قابل ملاحظه‌ای در مطبوعات پاكستان و همچنان رادیو بی‌بی‌سی (بخش های پشتو و فارسی) و رادیو صدای امریكا (بخش‌های فارسی، پشتو و اردو) داشت.
بتاریخ ۸ ثور ۱۳۷۸ «جمعیت انقلابی زنان افغانستان» تظاهراتی را جهت محكوم نمودن تجاوز جنایتكاران بنیادگرا به كشور ما در اسلام‌آباد براه انداخت كه در آن حدود ۴۰۰ زن و طفل افغان مقیم پاكستان شركت جسته بودند.
تظاهركنندگان اولاً مقابل دفتر مركزی سازمان ملل تحصنی داشتند كه طی آن یكتن از فعالان «راوا» اعلامیه تظاهرات را به مقامات سازمان ملل تسلیم نمود.
بعد از یكساعت تمامی تظاهركنندگان به پشاور مور (نشترماركیت) منطقه‌ای در اسلام‌آباد كه هموطنان مهاجر ما عمدتاً در آنجابسرمی‌برند،آمدند. درین بخش نیز برنامه مظاهره بصورت كامل عملی شد كه عبارت بود از سخنرانی، سرودهایی توسط‌گروپ سرودمكاتب «راوا» و شعاردادن‌های دستجمعی. یكی از فعالان «راوا» طی سخنرانی‌ای كه مورد استقبال مردمی كه دور تظاهركنندگان جمع شده بودند قرار گرفت، اظهار داشت:
ادامه‌ی: تظاهرات «راوا» در ۸ ثور
جنبش پیكار انقلابی یكی از سازمانهای دموكراتیك و چپی پاكستان است كه به تاریخ ۳ می كنفرانسی جهت بررسی وضع فعلی پاكستان بعد از انتخابات اخیر و رفرمهای نوازشریف، موضع كشورهای منطقه در موارد فوق، بررسی جنبش بین‌المللی كارگری (هدف اصلی كنفرانس) و اتحاد كارگران زیر پلاتفرمی كه منجر به تشكیل حزب واحد پرولتاریا جهت گرفتن قدرت سیاسی و پایان بخشیدن به فشارهای وارده از طرف طبقات حاكم مردم پاكستان خواهد شد، در لاهور برگزار كرده بود.
در كنفرانس كه با شركت اعضا و هواداران جنبش پیكار انقلابی، نماینده جنبش بین‌المللی كارگری و تعدادی از روشنفكران پاكستانی برگزار شد، از «راوا» نیز به حیث یكی از سازمانهای آزادیخواه دعوت بعمل آمده بود.
نماینده «راوا» در این محفل سخنرانی‌ای داشت، كه در زیر قسمتی از ترجمه آنرا میآوریم:
«... من از كشوری میآیم و به ملتی تعلق دارم كه ۵ سال اخیر عمرش را تحت تسلط جاهلترین و جانی‌ترین حكمرانان و جنایات و تحقیر و توهین‌های آنان گذرانده كه نظیرش را در تاریخ افغانستان و حتی جهان نمی‌توان یافت.
زنان افغانستان آسانترین قربانی جنایات لاشخواران جهادی‌اند ولی سازمانهای مترقی كشورهای منطقه و بخصوص پاكستان كه ادعای دموكراسی خواه بودن را دارند هیچ توجهی به وضع حاكم در افغانستان ندارند و در كنفرانس‌هاییكه برگزار می‌كنند یا در نشراتیكه به چاپ می‌رسانند از جنایات خاینان اخوانی و برادران طالبی شان و از مواضع خود نسبت به آنان هیچ ذكری نمی‌كنند. پس آیا با این وضع میشود آنها را دموكراسی خواه و مترقی خواند؟
«راوا» بحیث سازمانی مترقی و ضد بنیادگرایی معتقد است كه وحدت بنیادگرایان در سرتاسر جهان باید با وحدت و پشتیبانی نیروهای مترقی از یكدیگر در سطح بین‌المللی پاسخ داده شود...»
سخنرانی نماینده «راوا» مورد استقبال گرم قرار گرفت و در پایان محفل «پیام زن» و دیگر نشرات از طرف شركت كنندگان مورد توجه بسیار قرار گرفته و مقدار قابل توجهی از آنها بفروش رسید.
دهمین سالروز شهادت مینا رهبر و بنیانگذار «جمعیت انقلابی زنان افغانستان» طی محفل شكوهمندی برگزار گردید.
آرامگاه شهید مینا
در محفل برخی نمایندگان سازمانهای افغانی، اعضاء و هواداران «راوا» حضور داشتند. سالون با تصاویری از مینای شهید، پوستر و شعارهای پشتو و دری مزین گردیده بود.
محفل ساعت ۸ شام با سرود «مینا عظمت ته...» افتتاح شد. سپس با سخنرانی محبوبه یكی از اعضای «جمعیت انقلابی زنان افغانستان» در باره «نقش و موقعیت زنان در جامعه» ادامه یافت. «مینایی كه من می‌شناختم» عنوان خاطراتی از زندگی و مبارزات رهبر شهید ما بود كه توسط یكی از رهروان راهش تهیه و بوسیله هما خوانده شد. بعداً نبیله عضو «راوا» در تأكید به نقش مینا و پاسداری از ارثیه وی گفت: «مینا گرچه از میان رفت و به ابدیت پیوست، رسالتش را بفرجام رسانید و برای رهروان بازماندگان خود میراث گرانبهایی را باقی گذاشت. این میراث، راه او، تشكل آهنین او و درفش در اهتزاز اوست كه اگر آنرا پاس نداریم، اگر آنرا چون مردمك چشم نگه نداریم، اگر آنرا با پافشاری بیشتر و اراده‌ی محكمتر و برنده‌تر روی مبارزه، صیقل ندهیم وفاداران پیگیر راه محكمتر او نخواهیم بود. بخصوص در شرایط كنونی كه بنیادگرایان جاهل و برادران طالبی شان رسماً و بقول خود شان شرعاً در حد ماهیت ماورای ارتجاعی خود بر هستی زن بعنوان انسان خط بطلان می‌كشند، توهین و تحقیر روا می‌دارند، زن را در كنج خانه به چار میخ می‌كشند، از تعلیم، سواد، و شركت در امور اجتماعی چه كه از رفتن نزد داكتر و تداوی هم محروم می‌دارند، شنیدن آواز كفش زن را حرام می‌دانند و سایه‌ی زن را به تیر می‌زنند، وظیفه‌ی ما زنان در براندازی حاكمیت چنین جاهلان قرون وسطایی صد چندان سنگین تر و جدی تر می‌گردد و فقط با ادامه راه میناست كه می‌توان به این آرزو دست یافت.
ادامه‌ی: از گور مینـا صـدهـا لالـه‌ی سـرخ روییـده
اعضای «راوا» در حال فروش نشریات در جمعه بازار پشاور
اعضای «راوا» در حال فروش نشریات در یکشنبه بازار اسلام آباد
مسئولان «پیام زن» تصمیم گرفتند كه منبعد «پیام زن» و سایر نشریات «راوا» را بخاطر پخش وسیعتر و بهتر آنها در روزهای بازار در شهرهای پشاور و اسلام‌آباد به فروش برسانند. نتیجه این اقدام طی ماه اخیر فوق‌العاده بود و ما بیشتر از پیش پی‌بردیم كه وقتی نشریه‌ای واقعاً بیانگر خروش مردم ماتمدار ما بر ضد بنیادگرایان خاین باشد، چگونه مورد حمایت و استقبال گرم و امیدآفرین آنان قرار می‌گیرد.
«جمعیت انقلابی زنان افغانستان» (راوا) جهت تقبیح حاكمیت سیاه طالبان در افغانستان، تظاهراتی را در شهر اسلام‌آباد براه انداخت.
در تظاهرات كه ساعت ۱۲ ظهر از پشاور مور آغاز شد، برعلاوه اعضا و هواداران «راوا» تعدادی زنان مهاجر مقیم پشاور و اسلام‌آباد شركت داشتند. ضمناً اینبار شاهد شركت تعداد بطرز بیسابقه و وسیعی از خبرنگاران بودیم. خبرنگاران حاضر نیز میزان شركت خبرنگاران در تظاهرات را بیسابقه خوانده، اظهار داشتند كه شاید دلیل عمده آن نشان دادن روی دیگر سكه اعمال ستم و وحشت غیر انسانی بر زنان افغان یعنی مبارزه و مقاومت آنان است كه توسط «راوا» نمایندگی می‌شوند.
ادامه‌ی: ظهـور طالبـان هیچگـاه پـایان دردهای ملت ما نخـواهد بـود
نماینده «جمعیت انقلابی زنان افغانستان» به تاریخ ١۶ اپریل ١۹۹۶ به دعوت (انجمن هیئت وكلای پشاور) سخنرانی‌ای در تالار آن انجمن داشت. «جمعیت انقلابی زنان افغانستان» برای اولین بار فرصت یافت تا در انجمن مذكور برای دفاع از نظرات خود و افشای اعمال جنایتكاران بنیادگرا در افغانستان جهت روشن ساختن اذهان قانوندانان در مورد وضع واقعی در كشور، صحبت نماید.
جلسه سخنرانی ساعت ٣۰:١۰ قبل از ظهر با شركت ١۵۰ وكیل و قانوندان و تعدادی از خبرنگاران آغاز گردیده و دونیم ساعت ادامه یافت.
در جریان سخنرانی افشاگرانه‌ی نماینده «راوا»، دو وكیل بنام های فداگل و اختر بلند با انگشت شمار همفكران شان بمثابه عوامل جماعت اسلامی قاضی حسین احمد و بنیادگرایان افغانی اعتراض نموده می‌خواستند با چیغ كشیدن و هیاهو سخنرانی نماینده «راوا» را برهم زنند، اما از سوی اكثریت وكیلان و رئیس انجمن آقای مسعودالرحمن مورد سرزنش قرار گرفته و حتی عده‌ای از قانوندانان خواهان اخراج آنان از سالون بودند.
متن كامل سخنرانی نماینده «راوا» كه با كف زدن های ممتد حاضران مجلس استقبال می‌گردید در همین شماره به زبان پشتو درج گردیده است.
ادامه‌ی: شركت نماینده «راوا» درانجمن هیئت وكلای پشاور
