«فرنتیرپست» در ١۸ جون ١۹۹۴ از قول بعضی از اسیرانی كه تصادفاً از چنگ درندگان بنیادگرا زنده مانده اند می‌نویسد: «چندین زندانی در زیر شكنجه جان داده و بسیاری از آنان ناقص‌العضو شده اند. گروپ ربانی تنها در شهر كابل دارای دو زندان خصوصی است كه در آنها مردان تا دم مرگ شكنجه می‌شوند و زنان را به ازدواج با محافظین وادار می‌كنند.»
آنان زنان را بنام اینكه فواحش و تربیت شده رژیم طرفدار روس بوده اند به زندان می‌اندازند. بنیادگرایان به منظور به دام انداختن زنان معصوم به هر وسیله‌ای رو می‌آورند. بنام «بی‌حجاب»، «روسی شده»، «دارای ارتباط با پرچمیها و خلقیها» و غیره زنان را ربوده و بعد از تجاوز آنان را می‌كشند و یا با مرگ تدریجی مواجه می‌سازند یعنی به «عقد» خود در می‌آورند. در مسلك جنایتكاران بنیادگرا، تجاوز اگر توسط «جهادی» صورت بگیرد ثواب است! زنی كه به یك «جهادی» در زندان داده شده بود می‌گوید: «آنان ما را به اتهام فحشاء و تربیت شده رژیم نجیب زندانی كرده بودند. ما ٢۸ زن بودیم كه مجبور به ازدواج با محافظین زندان شدیم.» («نیشن»، ١۸ جون ١۹۹۴)
بنیادگرایان اطفال را نیز اختطاف نموده و به مدت طولانی در زندانهای مخوف خود نگهداری می‌كنند. در سال گذشته هفت طفل ۷ تا ١٢ ساله از اهل تشیع به اتهام سمی كردن میوه‌جات توسط افراد بابه جان ربوده شدند. یك طفل ده سالـه گفت «آنان مـرا از بـازار برده و ده ماه زندانی بودم. بعد با یك سرباز احمد شاه مسعود معاوضه شـدم.» («فرنتیرپست»، ٢۰ جون ١۹۹۴)
بنیادگرایان آنقدر جانورمنش و عاری از عواطف انسانی اند كه وقتی بین خود شان هم شكررنجی هایی پیدا شود به یكدیگر رحم نكرده و در صدد هزار و یك توطئه برضد هم می‌برآیند. یك نفر كه نخواسته نامش فاش شود به روزنامه «نیشن» اظهار داشته: «یك گروپ ٣۰ نفری از شكردره به اتهام سارق در پل خشتی دستگیر و زندانی شده بودند. سید مختار در زیر شكنجه كشته و ٣ تن دیگر بنام های عبدالبصیر، سید محمد و گل محمد ناقص‌العضو می‌گردند. متباقی اعضای گروپ بعد از سپری كردن ده ماه اسارت در اثر مداخله انور دنگر آزاد شدند.»
در زندانهای «جهادی» برعلاوه اعدام و شكنجه جسمی، شكنجه های روحی نیز رایج است. به خورد و خوراك، حفظ‌الصحه و لباس اسیران كوچكترین توجهی مبذول نمی‌گردد. «دو زندانی پاكستانی بنام فضل محمد و حاجی خلیل كه متهم به جاسوسی بودند در زندان بدون لباس گشت و گذار می‌كردند.»
«جهادی» ها از اینكه دیگر اثاثیه و لوازم قابل استفاده در منازل مردم باقی نگذاشته اند، افراد را می‌ربایند تا اگر پول نقدی نزد شان باشد بستانند. «نظیر قندهاری و عبدالرزاق را بعد از پرداخت به ترتیب ۱۶۰۰۰ و ۱۵۰۰۰ دالر از زندان آزاد ساختند و یكتن دیگر هنوز بخاطر عدم پرداخت ۴۰۰۰۰ دالر زندانی است.» («فرنتیرپست»، ٢۰ جون ١۹۹۴)
