نماینده‌ی سازمان ملل كه جهت سروی حقوق بشر در افغانستان اعزام گردید به «رنج و غم انسانی به شدت قابل توجهی كه به شكل قتل، ناپدید شدن‌ها و تحمیل شرایطی كه باعث ویرانی فزیكی می‌گردد» دست یافته است.
گزارش می‌گوید كه مواد بنیادی حقوق بشر مثل حق زندگی، حق آزاد بودن از شكنجه و قساوت یا رفتار توهین‌آمیز، در افغانستان وجود ندارد.
ادامه‌ی: سازمان ملل: میراث جامعه‌ی افغان در معرض تباهی كامل
روزنامه «مسلم» در ۳ سپتامبر ۱۹۹۶ گزارش داد كه «استاد محمد محقق رئیس حزب وحدت در مزارشریف، رساندن كمك های نظامی و مالی ایران به گروه اكبری را كه تحت نفوذ احمد شاه مسعود است، مایه ایجاد ناآرامی در منطقه نامیده است. او گفت كه در این رابطه به ایران اعتراض كرده است.»
این مزدورك مایل است مردم او را «اعتراض»چی مقابل رژیم ایران بشناسند. اما نمی‌داند كه واقعیت «اعتراض»اش جز ناز و نخره‌ای نفرت‌انگیز در برابر اربابانش نیست تا آنان را به دست كشیدن بیشتر و گرمتر بر سر و روی خود جلب كرده و انباق اكبری و گروهش را جاسوسانی بی‌وفا وانمود سازد.
محمد محقق باید بداند كه طویله خیانتكاریها و جنایت‌پیشگی‌ها و وابستگی شخص او و گروه خلیلی و اكبری و غیره آنقدر كثیف و متعفن است كه میلیونها بار از اینگونه گرانفروشی‌های بیشرمانه مقابل صاحبان ایرانی زیر نام «اعتراض» قادر نخواهد بود آنها را ذره‌ای هم پاك كنند. مردم ما همانطوریكه هزاره سوزیهای سیاف در كانتینرها را نخواهند بخشید، بیرل های پر از چشم های كشیده شده‌ی مردم بی‌گناه غیر هزاره توسط مزاری، خلیلی، آقای محقق و غیره همدستان را نیز بدون مجازاتی شایسته نخواهند گذارد.
این عكس كه در روزنامه «فرنتیر پست» (۱۴ دسامبر ۱۹۹۵) بچاپ رسیده، سیداعظم پسر نابغه ۱۰ ساله افغان را كه شامل پوهنتون طب كابل است با اعضای فامیلش نشان می‌دهد. او در كشور دوزخ شده‌ی ما ناگزیر است برای رفع مشكلات اقتصادی خانواده‌اش بعد از درس به فروش آب بپردازد. این كمترین رنجی است كه نابغه‌ی نوجوان در كشوری ملوث شده از چرك و گند بنیادگرایان باید متحمل شود. اگر او تا حال زنده باشد از كجا معلوم كه روزی هنگام آب فروشی یا در خانه‌ی نیمه ویرانش، مغز ممتاز و مغتنمش را راكتی متلاشی نسازد؟
آیا نبوغ سیداعظم آنچنان هست كه تمام هم و غمش را در مبارزه‌ای بی‌امان و سازش ناپذیر علیه جنایتكاران بنیادگرا و صاحبان خارجی آنان تشكیل دهد؟
پشاور ـ عفوبين‌الملل از مجامع بين‌المللی تقاضا نمود تا نگرانی شان را از امريكا، روسيه، پاكستان، عربستان‌سعودی، انگلستان، تاجكستان، ازبكستان، ايران، هند مصر، تركيه، ليبی و سودان بخاطر ارسال اسلحه از جانب آنان به افغانستان كه نقض حقوق بشر را در كشور جنگ‌زده وخيم‌تر می‌سازد ابراز نمايند.
اعلاميه‌ی خبری عفوبين‌الملل (شعبه‌ی پاكستان)، نگرانی‌اش را از افزايش خطرناك نقض حقوق بشر در افغانستان بيان داشته ادعا می‌كند كه بعضی كشورها به گروه‌های افغان درگير جنگ اسلحه می‌فرستند. عفوبين‌الملل اين كشورها را مسئول تخلفات جاری از حقوق بشر در افغانستان محسوب نمود.
عفوبين‌الملل از همه احزاب درگير معضله‌ی افغانستان بشمول مقامات دولت انتقالی و رهبران همه گروه‌های درگير در افغانستان مصرانه تقاضا كرد تا توصيه‌های ذيل را فوراً اجرا نمايند:
طالبان طياره‌ای روسی حامل اسلحه و مهمات برای «دولت» كابل را سال گذشته پايين آورده توقيف كردند. اما هفت عمله روسی آن طياره كه گويا از قبل نقشه فرار را در سر داشتند، در ۱۶ اگست ۱۹۹۶ با خلع سلاح كردن سه محافظه و استفاده از فرصتی كه تمام طالبان مسئول توپ‌های ضد هوايی مشغول ادای نماز جمعه بودند و اكثر پيلوتان طياره‌های جنگی نيز رخصتی هفتگی را می‌گذشتاندند، موفق شدند طياره خود را به پرواز درآورده همراه با سه طالب مذكور بسوی شارجه فرار كنند.
وكيل‌احمد عضو شورای رهبری طالبان ضمن رد قاطعانه انجام كدام معامله‌گری گفت: «نبايد اين حادثه اتفاق ميافتاد اما چه می‌توان كرد وقتی خواست خداوند توانا چنين بوده باشد.»
اما دو كاردار ديگر طالب كه نخواستند نام شان افشا شود تاثر خود را به رحيم‌اله يوسفزی روزنامه نگار پاكستانی اينطور بيان كردند: «ما پيش دنيا روی نداريم. اين حادثه، بی‌نظمی و بی‌كفايتی ما را برملا ساخت.»
«نيوز»، ۱۸ اگست ۱۹۹۶
خاندان سعود قبل از «توفان صحرا» در ۱۹۹۱ هرگز با مسايل جدی مواجه نگرديده بود. آنان غلط حساب كردند، آنان اشتباه عظيمی را مرتكب شدند وقتی نقش شان را به عنوان حافظ دو مقدس‌ترين زيارتگاه در جهان اسلام به معامله گرفتند. حضور نيروهای عيسوی و يهودی در داخل عربستان سعودی كه از خاندان سلطنتی حراست می‌كنند، سبب انزوای اين پادشاهی گرديده است. همچنان مقروض بودن و مخالفت آشكار فعالين اسلامی از يكسو و پی‌آمدهای بعدی اين فشارها از سوی ديگر، علايم حوادث ماقبل انقلاب را نشان می‌دهد.
شاهزاده «نايف» وزير داخله و يكی از برادران تنی شاه‌فهد اخيراً پذيرفت كه ۱۱۰ نفر از اتباع سعودی بخاطر ارتكاب اعمالی كه امنيت ملی را به مخاطره می‌اندازد توقيف گرديده‌اند. دو نفر عالم سرشناس كه جز زندانيان سياسی هستند در حاليكه فساد طبقه حاكم و نقض حقوق زندانيان را محكوم می‌نمايند خواستار تعميل بيشتر قوانين اسلامی شده مردم را بخاطر اسلام نوين آماده و بسيج می‌نمايند و اين اسلام را كه ضامن حقوق فقرا، پامال شدگان و طبقه‌ی متوسط می‌باشد، «اسلام انقلابی» می‌نامند. به نظر آنان فرقه‌ی وهابی، احكام اسلام را با حمايت از حاكميت فاسد و غيرعادلانه‌ی خاندان سعود نقض نموده كه بنابرين، آنان پرچم «اسلام واقعی» و «جنبش رفرم اسلامی» را برافراشته‌اند.
بر اساس خبرگزاری فرانسه (۱۱ می ۱۹۹۶) در انتخابات اخير هندوستان پولن‌ديوی كه به «ملكه ياغی» مشهور است توانست از حوزه انتخاباتی ميرزاپور، جنوب ايالت اترپرديش هند به حيث كانديدای حزب سوسياليست چوكی پارلمان را اشغال نمايد.
ماموران سازمان ملل بروز چهار شنبه گفتند كه مبلغ ۷۰هزار دالر از دفتر كميساريای عالی سازمان ملل برای مهاجران دزديده شده است.
تيری‌پينفزنر رئيس دفتر UNHCR گفت كه دو تن از كارمندان آن موسسه و ۱۳ افغان ديگر در رابطه با سرقتی كه ماه گذشته رخ داده دستگير شده‌اند. او گفت: «اين سرقت احتمالاً چندين پروگرام امدادی نمايندگی را كه باكمبود مالی مواجه است فلج خواهد كرد.»
پينفزنر ضمن تاكيد بر تحقيقات و عمل قاطع عليه مجرمين بوسيله مقامات افزود كه دزدان از يكی از فقيرترين ملل جهان دزديده‌اند.
«فرنتيرپست»، ۲۰ جون ۱۹۹۶
ولی آقای پينفزنر نمی‌داند كه وقتی رهزنان و خيانتكاران حاكم از ربودن عفت و ناموس مردم ما دستبردار نباشند دزديدن پول برای شان امری عادی می‌باشد. او در عالم بی‌خبری از ماهيت جنايتكاران مسلط در كشور، توقع دارد تا در گرفتاری دزدان «قاطع» باشند!
در گردهمايی اعتراض‌كنندگان جماعت اسلامی كه عمدتاً از جوانان نقابدار تشكيل گرديده بود تعداد كثيری از افغانان شركت داشتند.
وقتی از يك گروه پسران افغان در مورد هويت شان پرسيده شد، جواب بسيار ساده بود. يك پسر ريشو كه رويش را با پارچه سبز رنگ پوشانده بود گفت:
«يكهزار نفر، از كراچی آمده‌ايم و همانطوريكه در افغانستان جنگيديم هر جايی كه ارزش‌های اسلامی نقض گردد، خواهيم رفت.»
تظاهركنندگان جماعت اسلامی كه به روز دوشنبه در اسلام‌آباد تجمع كرده بودند اكثراً متشكل از جوانان نقابداری كه اغلب آنان افغان بودند تشكيل می‌گرديد.
«مسلم»، ۲۶ جون ۱۹۹۶
دوستان ارجمند، صحتمندی و كاميابی شما را آرزو می‌كنم. ديدن خبری در روزنامه «مسلم»، ۳۰ جنوری ۱۹۹۶ داير بر اينكه گلبدين حمله راكتی هند را به منطقه‌ای در آزاد كشيمر، شديداً محكوم كرده(!) و آن را عملی وحشيانه‌ای از طرف عساكر هندی خوانده است(!)، موجب شد تا مطلبی را نوشته و برای تان بفرستم. ص. رحيم ـ پشاور
يكی از كارهايی كه گلبدين تروريست و «صدراعظم» در هيچ حال و احوالی آن را از ياد نمی‌برد عبارتست از انتشار پيام‌های تسليت و تبريكی وغيره به دولت پاكستان كه در آنها به «دفاع» از كشمير و محكوميت هند می‌پردازد.
او به سلسله همين پيام‌های «صدراعظم» گونه، در جولای ۱۹۹۶ گفت: «ما به حكومت و ملت پاكستان اطمينان می‌دهيم كه آنها در هيچ چلنجی از سوی هند تنها نخواهند بود. هند بايد از سرنوشت اتحاد شوروی سابق درس بگيرد.»
ادامه‌ی: گلبدين احمد شاه ابدالی يا شاه شجاع آستانه‌ی قرن بيست و يكم؟
