امریکا، دوست مردم افغانستان نیست

محافل و عناصری از چند سال به این سو بخصوص پس از تجاوز ٨ ثور، مینالند که امریکا بعد از خروج روس ها از افغانستان، دیگر به این کشور علاقه نمی گیرد!

آنان از یاد می برند که سی.آی.ای که ١۴ سال کامل به «تنظیم»های پشاوری و مخصوصاً به «تنظیم»های خاین بنیادگرا صد ها میلیون دالر کمک تسلیحاتی و نقدی رسانید و برای آن ها از افغان های نان و نمک خورده¬ی امریکا و یا بهرحال متمایل به امریکا، «کادر»های اداری و نظامی فرستاد، چگونه آن به قول ویلیام کیسی «معشوقه»های بنیادگرا و سایر عواملش را و از طریق آنان حفظ و گسترش منافعش را در وطن ما، به یکبارگی به دست فراموشی می سپارد؟ ما معتقدیم که ابر قدرت امریکا در رقابت با قدرت های دیگر، خواهان چنه زدن روی میزان «سهم» از گاو افغانستان نیست. او با تکیه روی مهره های بنیادگرا و غیر بنیادگرایش می خواهد میهن ما را یک دسب از خود کند.

دولت امریکا که با بنیادگرایی نه در همه¬ی کشور ها بلکه در کشور های معینی و در حدود معینی مخالف است، از سگ جنگی بین سر سخت ترین و خبیث ترین نوع بنیادگرایان در افغانستان بدش نمی¬آمد زیرا از آن به مثابه برنده ترین و مجاب کننده ترین مثال برای اثبات بد جنسی و فاجعه زا بودن حاکمیت بنیادگرایی در مبارزه¬اش بر ضد این جریان ارتجاعی و قرون وسطایی، استفاده می توانست.

باری، به محافل و عناصر مذکور باید چشم روشنی داد که اینک خانم رابن رافل معاون وزیر خارجه امریکا، در پاکستان و افغانستان در رفت و آمد است و تا به حال با تمام «رهبران محترم جهادی» در «فضایی دوستانه» گفت و شنود ها داشته. آیا این خبر موجب سرور و پشتگرمی آنانی است که مدام از «بی علاقگی» امریکا گله و گذاری می کردند؟

ولی واقعیت دردناک اینست که امریکا از وجود جیره خوارانش در کشور ما که بیش از ١۴ سال روی آنان سرمایه گذاری کرده، به آسانی دل نمی¬کند ولو هم طالبان را به میدان انداخته باشد. اگر امریکا کوچکترین برخوردی مصبت به سیهروزی ناشی از وحشت بنیادگرایان در افغانستان می داشت، چنانچه بار ها گفته ایم، باید گلبدین، ربانی، سیاف وغیره را همان طوری که کلان کرده بود، گرفته پهلوی برادر آنان آقای نوریگا می نشاند. در غیر آن هر گونه مذاکره امریکا با خاینان مذکور به معنی یه رسمیت شناختن و تشجیع و ترغیب آنان به ادامه جنایت و رذالت خواهد بود و بس.